Akwarium

- Nie znam was, ludzi! Czy wy tego nierozumiecie? Mam jakieś mgliste wspomnienia i tyle...-Urwała. Ból głowy znów nasilił się...
Ciemność.
Znów straciła przytomność.

- Anno! Wstawaj, dziś twój pierwszy dzień w szkole! - Rozbrzmiał głos jej ojca. Dziecko przytuliło się do misia i spało dalej.

Otworzyła gwałtownie drzwi, przy okazji uderzając nimi Michaela.
-Nie możecie znaleźć sobie innego miejsca na pogawędki? - Warknęła, spoglądając na tłum zebrany pod jej nowym 'mieszkaniem'.

Dołączył: 04 Mar 2008 Posty: 197 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

-Au! A ty uważaj trochę następnym razem!

Zignorowała uwagę chłopaka i ciągnęła dalej:
-Co jej się stało? - Spytała, wskazując na nieprzytomną Annę. -Zanieście ją gdzieś, a nie wpatrujcie się jak w obrazek.

Dołączył: 04 Mar 2008 Posty: 197 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Tak jak powiedziała Megan wziął Annę na ręce i położył ją na łóżku które znajdowało się w pomieszczeniu wskaznym wcześniej przez Juliet. Wyszedł z pokoju i zmknął drzwi.
- Mam nadzieję, że jutro wszystko będzie dobrze

Pomimo usilnych starań Annie nie udało się odzyskać pamięci. Juliet i Goodwin z trudem nakłonili ją do snu. W końcu jednak udało się. Goodwin zdecydował, że powie o tym Benowi dopiero następnego ranka, powołując się na możliwie przejściową utratę pamięci.

Na zewnątrz zapadł zmrok.

Siedział na ławce obok Akwarium, wpatrując się w gwiazdy. Obok niego leżała drewniana lalka... Następnym razem spojrzy na nią za rok...
Oczywiście, jeśli dożyje tego czasu...

Dołączył: 04 Mar 2008 Posty: 197 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Wyszedł z Akwarium kierując się w stronę Stacji. Zauważył siedziącego Bena ale nie zwrócił na niego uwagi. Po chwili dotarł na miejsce.

Przez chwilę wpatrywała się w pusty korytarz, którym wynieśli Annę. Wyszła po za pomieszczenie i zamknęła za sobą drzwi. Wolnym krokiem ruszyła wzdłuż ściany, rozglądając się po nieznanych dotąd miejscach. Właściwie, była tutaj zaledwie kilka razy. Dotarła do metalowych drzwi, które prowadziły na zewnątrz. Kiedy wyszła, poczuła lekkie zaskoczenie widząc porę dnia. Nie wiedziała, że nadszedł już wieczór...
Zaczęła iść przed siebie, kiedy zobaczyła siedzącego na ławce Bena. Uśmiechnęła się lekko do siebie i ruszyła w jego kierunku.

- Wieczór nadszedł bardzo szybko tego dnia. - powiedział bez emocji, nie odwracając głowy w stronę zbliżającej się Megan. Jego spojrzenie wciąż tkwiło w dziesiątkach białych punktów na niebie.

Bez słowa usiadła na ławce i również spojrzała w ciemne niebo.
-Zbliża się zima... - Mruknęła, przypominając sobie śnieg, którego nie widziała od dziecka.
Dachy pokryte białym puchem, świąteczna atmosfera, choinka
Nic więcej nie zdołała zapamiętać.

- Jak na ironię każdego roku o tej porze dzieje się coś przełomowego. - w końcu opuścił głowę i rzucił Megan krótkie spojrzenie. - To czyni życie bardzo przewidywalnym jeśli chodzi o kwestię 'niespodzianek'.

Mam nadzieję, że kolejny nie przyniesie nam nic złego. - Odetchnęła głęboko, wciąż wpatrując się w gwiazdy. -Jakoś to przetrwamy... A później znowu nastanie spokój. - Zamknęła oczy, nasłuchując szumu liści szarpanych przez wiatr, który nagle napłynął nie wiadomo skąd. -Wystarczy tylko pozbyć się tych, którzy go zakłócają.

- Słowo 'wystarczy' nie jest tu chyba odpowiednie, Megan. - sięgnął po leżącą obok lalkę i schował ją do torby. - To ciąg dosyć złożonych i pracochłonnych czynników.

-Oczywiście. - Otworzyła oczy i spojrzała na mężczyznę. -Przecież wcale nie twierdzę, że powinniśmy wpaść do ich obozu i zacząć strzelać do wszystkich po kolei.