Akwarium

- Nasi nowi goście nie mają zbyt wesołych wspomnień z wycieczki. - uśmiechnął się. - Domyślam się, że się do tego przyłożyłaś.

-Miałam w tym dosyć spory udział. Zapewne już o tym wiesz, ale to ja postrzeliłam Artemisa. Gdybym wiedziała, że ten chłopak ma jeszcze do pokonania drogę powrotną, nie utrudniłabym mu tego. Chciał wyprowadzić nas z równowagi. - Odparła cicho. -On... śpiewał.

- Cóż... W takim układzie wypada mi wręcz podziękować ci... - zastanowił się chwilę. - Że go nie zabiłaś. - dodał z jeszcze większym uśmiechem.

-Mało brakowało. - Zaśmiała się krótko. –Na szczęście Mathew w porę wyrwał mnie z morderczych myśli, przypominając o poleceniu doprowadzenia rozbitków żywych. Myślę, że te postrzelenie trochę przestraszyło resztę i nie było więcej problemów.

- Robisz postępy. - odparł, opierając się o oparcie. - To zabawne, ale przez te wszystkie lata słyszałem o twoich 'wyczynach ' jedynie w raportach. Pewnego dnia będę musiał wybrać się z wami, by stać się naocznym świadkiem twoich możliwości w terenie.

Przez chwilę wpatrywała się w niego z lekkim zaskoczeniem. Nigdy nie sądziła, że usłyszy od kogoś 'takie' słowa.
-To żadne wyczyny. - Odezwała się w końcu. -Poprostu robię, co należy.

- Domyślam się, że za niedługo w naszym kierunku wyruszy 'ekipa ratunkowa'. A przynajmniej pod pretekstem tej nazwy powstanie grupa, chcąca strzelić nam w głowy. - zmienił temat, patrząc Megan w oczy. - Byłbym wręcz zdziwiony, gdyby William Fate przebolał utratę Ateny, mając pod nosem zbrojownię pełną broni.

-Wyjdziemy im na przeciw? - Spytała szybko, czując napływ ‘nowych’ emocji.

- Nie... - odparł, jakby z lekkim znudzeniem. - William Fate i jego drużyna marzeń to w tej chwili nasz najmniejszy problem. Zajmiemy się tym kiedy pozałatwiamy ważniejsze sprawy.

Opadła z powrotem na oparcie ławki.
-Szkoda... - Mruknęła cicho. –Nie lubię tego miejsca. Źle mi się kojarzy.

- Z tego co pamiętam nie bywałaś tu zbyt często. - powiedział powoli. - Kiedy zdążyłaś nabyć w tym miejscu jakichkolwiek złych wspomnień?

-Nie chodzi o wspomnienia. Poprostu... - Urwała na chwilę, rozglądając się. -To miejsce jest okropne. - Dokończyła cicho.

- Chyba naprawdę wzięłaś sobie do serca to, co mówiłem o niemożności wypicia kawy na ganku swojego domu. - zaśmiał się cicho.

-Widzę, że dopisuje Ci lepszy humor niż mi. - Odparła, odwracając na chwilę wzrok.
-Cudowny i bardzo... Rzadki widok. - Dodała, lekko uśmiechając się.

- Myślałem, że już wyszłaś na prostą? - spoważniał nieco. - W momencie, w którym nie słyszę twoich docinek, nie muszę być wielkim myślicielem, by wywnioskować, że coś jest nie tak.