Akwarium

-Przecież ja Ci nigdy nie... docinałam. - Odpowiedziała szybko, udając zaskoczenie. -Raz nazwałam Cię 'pieprzonym idiotą', ale to było pod wpływem silnych emocji.

- Mówię raczej o twoich 'zabawnych' komentarzach do moich wypowiedzi. - sprostował cicho.

-Czasem powinnam trzymać język za zębami. - Mruknęła spuszczając głowę.
-Przepraszam. - Dodała szeptem.

- Megan... - spojrzał na nią z lekkim zdziwieniem. - Przyjmę przeprosiny, pod warunkiem, że w końcu zbierzesz się do kupy. Przed nami ciężkie dni. Cięższe niż kiedykolwiek. Chciałbym, żebyś była w tym czasie w pełni dyspozycyjna.

-A więc będę w jakiś sposób potrzebna w tym, co będzie się działo? - Uniosła wyżej głowę i spojrzała w stronę mężczyzny.

- W bardzo ważny sposób, Megan. - odpowiedział spokojnie. - Wiele razy powtarzałem ci, że pokładam w tobie nadzieję i twoja rola na tej Wyspie jest o wiele ważniejsza niż może ci się wydawać... I nie mówiłem tego po to, by stłumić twoje negatywne emocje.

-Ale ja nigdy w to nie wierzyłam... Byłam na tyle zdesperowana, że zawsze widziałam w Tobie kłamcę, który zabił moją matkę, nie mówiąc jej prawdy. - Odetchnęła głęboko i opuściła dłoń w dół. -Byłam kompletną idiotką.

- Nigdy nie okłamałem twojej matki, Megan. Od początku wiedziała o możliwych konsekwencjach zajścia w ciążę. Była dobrym człowiekiem i zasłużyła na prawdę... - Zmrużył oczy. - Ale jeśli nazywanie mnie kłamcą pomaga ci w jakikolwiek sposób... Czuj się wolna.

-Nie, Ben. Już nie jestem tą małą dziewczynką, która usilnie poszukiwała kogoś, kogo mogła obwiniać za to, co się stało.

- A kim jesteś, Megan? - zapytał, odwracając się w kierunku rozmówczyni.

-Samotną kobietą bez planów na przyszłość i motywacji. - Odparła znudzonym tonem, kładąc głowę o drewniane oparcie ławki.

- Planowanie przyszłości nie jest dobre. Przynajmniej na krótszą metę. - powiedział, nie spuszczając Megan z oczu. - Mam na myśli... Jak możemy układać sobie przyszłość, skoro nie stąpamy pewnie w chwili teraźniejszej. Złap balans dnia dzisiejszego. Kiedy to zrobisz, przyszłość ułoży się sama.

Obudziła się. Właściwie to nie spała dobrze.
Śniły jej się urywki wspomnien, które jednak była dla niej obce.
Twarz, pojedyncze słowa.
Otworzyła oczy nie ruszając się z łóżka.
Czekała, aż nastanie ranek.
To okropne uczucie nie pamiętać kim się jest.

-Może i to co mówisz, ma w sobie dużo racji. - Mruknęła, rozglądając się po cichej okolicy.
-Chyba już pójdę. - Powoli podniosła się z ławki.

- Racja, robi się późno... - złapał leżącą obok torbę i przewiesił ją sobie przez ramię. - Tak czy inaczej, idziemy w tym samym kierunku. - dodał z uśmiechem i podszedł do drzwi. Zdecydowanym ruchem pociągnął klamkę do siebie i wpuścił dziewczynę przodem.
- Mówią, że pierwszy sen w nowym lokum jest bardzo istotny. - zamknął za sobą drzwi dołączył do Megan.