Baraki - wioska Innych

- Nie - odpowiedziała szczerze,
- O co pokłóciłyście się wczoraj z Megan? - zmieniła temat - Miałam wrażenie, ze jesteście przyjaciółkami.

- Nie mam takiego zamiaru, Megan. - zripostował ze spokojem. - Emocje - rzecz ludzka. Proszę cię jedynie, byś starała się dawać im ujście z rozsądkiem.

- Hmm, chodzi ci o wczorajszą sprzeczkę? Poszło o... O... Nieważne... To była drobna kłótnia. Nie ma co tego rozpamiętywac. - Spróbowała się uśmiechnąć. Jej wzrok zatrzymał się na kartce.
"Każdy człowiek jest jak księżyc. Ma swoja drugą stronę, której nie pokazuje nikomu" - Przeczytała na głos.

- Mądrze powiedziane - skomentowała.

- Bardzo mądrze i bardzo prawdziwie, uwielbiam to powiedzenie. Ma w sobie tyle prawdy.

- Może to i lepiej Anno, że nie pokazujemy tej drugiej strony - powiedziała - Lepiej nie wiedzieć.

-Mam je tłumić w sobie? Innego sposobu nie dostrzegam. A może powinnam znaleść psychologa? - Prychnęła cicho, krążąc przed ławką.

- Czasem lepiej nie wiedzieć. 'Im mniej człowiek wie, tym łatwiej mu żyć. Wiedza daje mu wolność, ale unieszczęśliwia.' - Uśmiechnęła się.

- Nie. Wystarczy, że następnym razem zaprosisz Annę do swojego domu, gdy będziesz chciała ją uderzyć. - wyjaśnił. - A potem przyjdziesz do mnie i powiesz mi w twarz to, co ci się nie podoba.

Bez słowa usiadła z powrotem na ławce.
Po chwili odwróciła się w stronę mężczyzny.
-Nie podoba mi się to, że traktujesz mnie jak smarkatą nastolatkę. Nie podoba mi się również to, że nie pozwalasz nikomu opuszczać wyspy. Że często nie ujawniasz całej prawdy. Większość mojego życia opierała się na setkach tajemnic, począwszy od przyczyny śmierci matki. Nie podoba mi się to, że pozwoliłeś Annie wrócić, mimo że odeszła.

- Rozejrzyj się, Megan. - powoli zamachnął się dłonią, wskazując okolice baraków. - Od dwudziestu lat macie dachy nad głową, macie co jeść, żyjecie w spokoju. Wszystko co zrobiłem i robię, robię, aby to się nie zmieniło. I taka jest prawda, nawet jeśli nie podoba ci się sposób mojego sprawowania władzy.

- A to czyje słowa? - zapytała odwzajemniając uśmiech - Moja matka była mistrzynią aforyzmów. Na każdą okazję potrafiła jakiś znaleźć.

- Wyczytałam je gdzieś, ale mam słabą pamięć do nazwisk.

Nagle Lynn przypomniała sobie o pozostawionym w kuchni zdjęciu.
- Ann, nie masz przypadkiem jakiejś wolnej ramki na zdjęcie? - zapytała.

- Coś by się znalazło. Ja ma być ta ramka? Duża, mała?