Baraki - wioska Innych

-Zauważyłam. - Ostrożnie przedostała się na drugą stronę przedpokoju. W niektórych miejscach na drewnianej podłodze było mokro. Weszła do łazienki i zamknęła za sobą drzwi. Oparła się o nie i odetchnęła głęboko. W duchu dziękowała ręcznikowi, że nie zjechał w dół. Zaczęła szukać wzrokiem swoich ubrań. Podeszła do drewnianego kosza, na którym leżały i zaczęła się ubierać. Po kilkunastu minutach wyszła z łazienki z wciąż mokrymi włosami.

- Przyniosłem ci kilka książek. - powiedział na widok dziewczyny. - Położyłem je w przedpokoju... Kilka ciekawych pozycji - powinnaś znaleźć coś dla siebie.

-Dzięki. - Stanęła przed lustrem i przeczesała dłonią włosy. - Napewno coś sobie wybiorę. Ale nie przyszedłeś tu tylko w sprawie lektur, zgadza się?

Odpowiedział krótkim milczeniem.
- Przyszedłem, by zaspokoić twoją ciekawość. - powiedział z ironią, opierając się o oparcie.

-W takim razie zamieniam się w słuch. - Usiadła na kanapie i wbiła wzrok w Bena.

- Juro rano wszyscy opuszczą baraki. Tak jak już wspomniałem, my wyruszymy trochę później, a dokładniej w południe. - zaczął. - Ja i Anna odbijemy od was w połowie drogi i udamy się do Przystani, gdzie będziemy na was czekać. Ty, Mathew i Tom wyjdziecie naprzeciw naszym gościom i złożycie im zaproszenia.

-A dokładniej, komu?

- Trzem osobom. - odparł sucho. - Jeśli tym razem będziesz trzymała się poleceń, gwarantuję, że nie dorobisz się kolejnego guza. - sięgnął ręką do kieszeni i wyjął z niej niewielkie pudełko. - Strzałki paraliżujące. - odpowiedział wymijająco, na widok pytającego spojrzenia Megan. - Pozbawiają ofiary świadomości na pół godziny. To wystarczająco dużo, by je związać i założyć na głowy czarne worki.

Skinęła głową jakby w potwierdzeniu, że rozumie doskonale, o co mu chodzi. Spojrzała jeszcze raz na pudełko, które teraz leżało na stole.
-Ale przecież nie możemy tak poprostu wejść do ich obozu i zabrać trzy osoby.

- Oczywiście, że nie możecie, Megan. - przytaknął. - Dlatego powiedziałem "wyjdziecie naprzeciw naszym gościom".

-Będą na nas 'czekać' ? Gdzie? - Zaczęła zadawać kolejne, banalne pytania.

- W miejscu, w którym nikt nie będzie wam przeszkadzał. - wyjaśnił. - Nie martw się o to. Już się tym zająłem. Jak najlepsze wykonanie swojego zadania - tylko na tym powinnaś się teraz skupić.

-Jest jeszcze coś, co chcesz mi powiedzieć? - Spytała zaciskając zęby na końcówce długopisu, który dostał się w jej ręce.

- Tak. - podniósł się z fotela i rzucił jej chłodne spojrzenie. - Tym razem nie możemy sobie pozwolić na najmniejszą pomyłkę. Od tej pory wszystko co robimy, wymaga od nas pełnej precyzji i opanowania. Najmniejszy błąd może nas wiele kosztować. - zrobił krok w stronę drzwi. - To tak, jak budowla z kostek domino. Wyjmiesz jeden mały element i cała konstrukcja legnie w gruzach.

Lynn podeszła do kuchennego okna i oprała się o parapet. Martwiła się stanem Anny. Dziewczyna mówiła, ze podobne sytuacje miały miejsca już wcześniej.
A może należy jednak powiadomić Juliet?
Myśli Lynette wróciły do dzisiejszej rozmowy z Benem. Zastanawiała się o co może chodzić z tym nagraniem.
Dla kogo ono miało być? Ben obiecał, że kobiety z plaży dowiedzą się o zagrożeniu jakie niesie ze sobą ciąża. Czy aby nie za szybko zmienił zdanie?
Lynn westchnęła i poszła do salonu sprawdzić co z Anną. Dziewczyna odpoczywała, więc wróciła do kuchni, nie chcąc zakłócać jej spokoju.