Baraki - wioska Innych

- Jasne, nie ma sprawy. W końcu mieszkamy razem - powiedział wzruszając ramionami - Do jutra Ben - powiedziała odwracając się i kierując w stronę domu.

- Na razie. - rzucił za dziewczyną i odszedł kawałek, by usiąść na pobliskiej ławce. Oparł plecy o drewniane oparcie i wlepił wzrok w niebo.

Lynn weszła do domu i zastała w salonie Annę.
- Cześć, jak sie czujesz? - zapytała - Ben kazał ci przekazać, że na jakiś czas mamy przenieść sie w inne miejsce. Mamy spakować najpotrzebniejsze rzeczy i być gotowym jutro rano do drogi.

- Pakować się? - Spojrzała na Lyn. - Czuję się średnio.

Chwyciła w dłonie dwie książki, których tytułu niezabardzo ją zainteresowały i wyszła na werande. Zaczęła rozglądać się po placu w poszukiwaniu Bena. Zauważyła mężczyznę siedzącego na ławce. Zbiegła ze schodów i podeszła szybkim krokiem w jego stronę.

Zmrużył oczy i spojrzał na zbliżającą się Megan.

Stanęła przed ławką i wyciągnęła przed siebie dłonie, w których trzymała książki.
-Wybrałam trzy. Dwie oddaję. - Oznajmiła.

- Nie było pośpiechu. - odebrał od Megan książki i wsadził jej do torby. - Chyba nie bałaś się, że będziesz musiała zapłacić za zwłokę?

-Poprostu nie chciałam, żeby leżały bezczynnie na półce. Mogę? - Wskazała puste miejsce na ławce.

- Oczywiście. - podniósł torbę z miejsca, które wskazała dziewczyna i położył je na ziemi.

Delikatnie usiadła na drewnianej ławce i położyła dłonie na swoich kolanach.
-A jeśli podczas wyprawy spotkamy innych rozbitków? - Zaczęła przyciszonym głosem.

- Nie spotkacie. - odparł, obrzucając Megan krótkim spojrzeniem. - Ale gdybyście spotkali... Zabijcie ich. Jutro dam wam listę osób, które mnie interesują. Przyjdą do was prosto pod nos.

Przez kilka minut nie odezwała się. Bawiła się pierścionkiem, który widniał na jej palcu. Chciała coś powiedzieć, ale zawahała się. Po chwili odetchnęła głęboko.
-Wierzysz, że nam się uda?

- Oczywiście, że wierzę, Megan. - spojrzał na nią ze zdziwieniem. - Jeśli będziecie się trzymać planu, załatwicie sprawę bez najmniejszego problemu. Skąd to pytanie?

-Bo mi samej brakuje tej wiary. Za każdym razem coś poszło nie tak. - Opuściła głowę i wlepiła wzrok w czarne spodnie.