Baraki - wioska Innych

Odłożył umyty kubek i pospiesznie wyszedł z domu wraz z Magnusem.
- Tom, chodź z nami! Przyda nam się twoja pomoc! - zawołał na widok przechodzącego Toma.
Cała trójka weszła do domu Anny.
Tom pochylił się nad ranną. Wziął do ręki ścierkę, która zwisała z krzesła i przyłożył ją jej do głowy. Dziewczyna syknęła z bólu.
- Czy boli cię coś oprócz głowy? - zapytał. Kiedy Anna zaprzeczyła, zwrócił się do Magnusa: - Pomóż mi ją położyć na wersalce.
Linus praktycznie nie zwrócił uwagi na krwawiącą dziewczynę. Spojrzał na nią obojętnie w progu drzwi i niemal natychmiast poszedł zobaczyć co się dzieje z dzieckiem. Wrócił do holu, upewniwszy się, że nic mu nie jest.

-Ben, pomożesz nam czy nie?
-Anna, mocno kreci ci się w głowie?

- Czuję się jakbym dopiero co wysiadła z karuzeli... To chyba jasne, że mi się kręci? - Przetarła oczy.

Podszedł do mężczyzn i pomógł im położyć Annę na wersalce. Nie odzywał się. Po prostu przyglądał się dalszemu rozwojowi akcji.

-Możesz mieć wstrząśnienie mózgu.
Pobiegł do łazienki, chwycił ręcznik i wrócił kładąc go pod głowę Anny.

- Zaraz będzię po wszystkim, tylko upadła na podłogę i rozwaliłam sobie głowę. To chyba normalne? Już gorsze rzeczy mi się działy, kiedyś, w młodości. - Spojrzała na Magnusa. - Wstrząśnienie? Narazie nie widzę podwójnie, ale poczekajmy jeszcze chwilę. - Poprawiła ręcznik. - Tom?

-Tak, to ja, chcesz czegoś?

- Jakbyś mogł podać mi coś do picia? W kuchni powinna być woda.Ah, jeszcze jedno. Czy ja napradwę jestem taka niezdarna i nieznośna?

-Heh, czasem tak, zwłaszcza nieznośna.
Poszedł do kuchni i wziął szklankę wody, którą podał Annie.
-Lepiej ci?

- Tak , dziękuje, lepiej... Co masz na myśli mówiąc nieznośna?

-Jesteś młodą kobietą i od wielu lat mieszkasz z nami, znasz nas wszystkich i wiesz jacy jesteśmy. I czasem ci to nie odpowiada i stajesz się niemiła i denerwująca, taka dorosła nastolatka.

Uznał, że już się nie przyda. Spojrzał po raz ostatni na pokój dziecka i wyszedł z mieszkania Anny.

- Tom, ja mam dopiero 25 lat. Jeszcze mi minie, zobaczysz. - Napiła się. - Co do tej nastolatki masz może rację. Ale to minie z wiekiem. Wiem coś o tym. Poza tym , wiesz mi, kobieta, szczególnie zakochana bywa denerwująca... - Zaksztusiła się. - Chyba za dużo powiedziałam...

-No trochę. Nie wiem co zrobić z twoją raną, chyba nie wygląda na bardzo poważną. Opatrzymy cię i będziesz mogła zająć się dzieckiem.

- Nic mi nię będzie, zagoi się za kilka dni. Już nawet nie kreci się mocno w głowie. - Usiadła na wersalce.- Ah, mam prośbę. Te dwa ostatnie moje zdania niech zostaną między nami.