Baraki - wioska Innych

Danielle zabiła swoje dziecko i zwariowała z rozpaczy. To możliwe. Sama byłam wtedy bliska obłędu...

- Nie zdążyliście - powiedziała cicho, wpatrując się w widok za oknem - czy gdybyście zabrali dziecko zanim ta kobieta... zabiła je, to miałoby szansę przeżyć. Co to była za choroba?

- Zwykła choroba tropikalna, Lynette. - wyjaśnił. - I owszem, posiadaliśmy środki, które mogły ją powstrzymać.

Wychodzi przed dom pooddychać świeżym powietrzem. Dopiero teraz uświadamia sobie, że praktycznie nikogo tu nie zna. Z nikim nie rozmawia. Obiegła wszystko dookoła wzrokiem licząc, że kogoś zobaczy.
Po co tu jestem?
Ta myśl ciągle ją dręczyła, lecz nie chciała dopytywać się o to, bo Ben był zbyt nieprzewidywalny. Może sama nie chciała znać odpowiedzi. Może czuła się potrzebna. Wyjęła z kieszeni zdjęcie. Młody chłopak patrzył się na nią uśmiechając się. Chciała do niego wrócić...
Schowała zdjęcie i zaczęła spacerować.

Anna miała już dość samotnego siedzenia w sypialni. Lyn prawdopodobnie udała się do Bena. Zwlokła się z łóżka i wyszła na dwór. Ujrzała spacerującą, wolnym krokiem blondynkę.
- Eva?

Nagle została wyrwana z transu. Rozejrzała się i zobaczyła, że to Anna.
-Hej! Nie zauważyłam cię na początku. Co tam u ciebie? - zapytała nie wiedząc co powiedzieć

- Nie najlepiej. Nawet powiem, źle. To całe przesłuchanie i tak dalej. Mam już tego dość.

- Rousseau jako jedyna ze swojej załogi nie umarła. A teraz lata po dżungli z karabinem i zastawia wszędzie pułapki. Chyba na was. Skoro nic jej nie zrobiliście to skąd u niej ten strach przed wami? - zapytała rzeczowo.

-Przepraszam. Nie chciałam poruszać tego tematu - odpowiedziała - Jednak....co chcesz zrobić...no jak by cię wyrzucili?
Mówiła to z zakłopotaniem jednak wciąż myślała, że Anna jest osobą której tak na prawdę można zaufać.

- Ponieważ moi ludzie zastali ją nad zwłokami swojego dziecka, Lynette. - odparł. - Ponieważ po tym co przeszła ma bardzo wyostrzone zmysły samozachowawcze... Ponieważ przeżyła w samotności wystarczająco długo, by stracić rozum. - dodał.

- Wiesz, cały czas liczę na to,że mnie nie wyrzucą. Mam takie przeczucie,że może wszystko się ułoży. Zawsze trzeba mieć asa w rękawie... - Uśmiechnęła się. - Ty także uważasz mnie za szpiega?

Wiedziała, że wreszcie dopadnie ją to pytanie, ale jednak nie było ono trudne.
- Ja? Myślę, że można ci zaufać. Każdy ma swoje powody dla których nie chce się innych ludzi. Nie uważam cię za szpiega...przynajmniej teraz kiedy nie dotyczy to mnie :]

- Zawiła odpowiedź. Przynajniej jedna osoba wierzy w moją niewinność.

- Mam nadzieję, że wszystko się ułoży - odpowiedziała trochę nie wierząc w to co mówi - W wiosce na pewno jest więcej ludzi, którzy chcą ci zaufać

- Rozumiem - skinęła głową, odwracając się od okna - w gruncie rzeczy to biedna kobieta. Musi bardzo cierpieć. Na jakim etapie są badania Juliet?

- Nie była bym tego taka pewna, siła sugestii bywa ogromna. Nie łatwo będzie ich do tego przekonać.