Baraki - wioska Innych

- Wyczuli chyba zagrożenie i nie chcą się zbytnio wychylać. Nie rozumiem trochę tego, bo przecież tutaj jesteśmy chyba bezpieczni.

- Chyba. Dobrze powiedziane.

- Można zorganizować coś większego chociaż jakieś spotkanie w większej grupce. Może ludzie by się wtedy ożywili i zaczęli zachowywać normalnie.

- Nawet jeżeli masz taki pomysł to i tak pierw byś musiała porozmawiać o tym z Benem.

- Wiem i to jest w tym najgorsze xD. On czasami dziwnie się zachowuje.

- Wiem, on jest nieco... Specyficzny.

- Wiesz chyba już będę wracała. Muszę się położyć. Głowa mnie trochę boli.
Odeszła nie czekając na reakcję. Chciała wreszcie wyjść do ludzi jednak ciągle od nich uciekała. Głowa bolała ją trochę. Weszła do swojego domu i położyła się na łóżku. Jeszcze raz wyjęła zdjęcie jednak odłożyła je na półkę. Zaczeła czytać książkę. Nic jej jednak nie wchodziło do głowy. Przejmowała się Anną, jednak pocieszała się myślą, że wszystko może się zmienić.
Odłożyła książkę i pogrążyła się w myśleniu. Znowu myślała o bliskich osobach, o wszystkich których zostawiła. O tym co się stało w jej życiu i ile było w tym cierpienia.
Wstała z łóżka i podeszła do okna. Wioska wyglądała jakby była opuszczona. Wiodła ty monotonne życie, ale czy nie chciała do takiego uciec?
Niech coś się wreszcie stanie...
Brakowało jej tego.

Podeszła do stołu i usiadał na krześle.
- Do tej pory myślałam, ze ta wyspa ma jakieś zdumiewające właściwości lecznicze. Wszystkie rany tak szybko sie tu goją. A teraz okazuje się, ze istnieje druga strona medalu.

- Wierzę, że Juliet poradzi sobie z tą przeciwnością. - również zajął miejsce przy stole. - Po prostu uznałem, że powinnaś o tym wiedzieć. Im wcześniej, tym lepiej.

- Co prawda, nie panuję w najbliższym czasie potomstwa, ale dzięki za ostrzeżenie. Martwię się trochę o kobiety z plaży.

- Niestety nic nie możemy z tym zrobić, Lynn. - sprostował krótko nieczułym tonem.

- Dlaczego nie możemy ich ostrzec, Ben? - zapytała po prostu.

- Po prostu nie wolno nam tego zrobić, Lynette. Przykro mi. - napił się wody. - Możemy jedynie mieć nadzieję, że nie będą musiały stanąć twarzą w twarz z tym... problemem.

- Dlaczego mamy się przyglądać z założonymi rękami jak jakaś kobieta umiera. W imię czego? - w jej glosie przebrzmiewał rodzący się bunt.

Siedział niewzruszony z oczami utkwionymi na rozdrażnionej twarzy dziewczyny. Przez chwilę w ogóle się nie odzywał.
- Nie wolno nam tego zrobić, Lynette. - powtórzył cierpliwie.