Baraki - wioska Innych

- Niestety, muszę powiedzieć, że zakochałam się w nim.

- Ja... Nie wiem co ci powiedzieć... - Juliet zmieszała się nie na żarty. - W normalnych okolicznościach życzyłabym ci szczęścia w miłości, ale... - uśmiechnęła się.

Lynn stała w milczeniu obok Anny przysłuchując się jej rozmowie z Juliet. Wolała się nie wtrącać. Wiedziała ile wysiłku kosztowało Annę to wyznanie. Spojrzała na Juliet ciekawa jak ta na to zareaguje. Kobieta uważała, ze Anna nie ma szans na ten związek. Lynn mimowolnie pokiwała głową.

- Oj,wiem wiem. Jestem realistą co do tego.

- Zaproponowałabym ci odwiedziny chorego, ale... Sama wiesz, jak wygląda sprawa.

- Jeszcze chce żyć. Wole tam się niezbliżać. Hmm,mam dziwne przeczucie, że Richard coś kombinuje...

- Miejmy nadzieję, że wykombinuje to na czas, bo... - urwała, kiedy drzwi od jej mieszkania otworzyły się i wyszedł przez nie Ben. Wspierał się na czarnej, krótkawej lasce:
- Dziękuję za pomoc, Juliet. - rzucił chłodno. - Mam wiele pracy. Wybacz, że odejdę bez bardziej oficjalnych podziękowań. - po tych słowach powolnym krokiem udał się w kierunku swojego mieszkania. Szedł bardzo powoli. Chodzenie sprawiało mu wyjątkową trudność.
- Ben, musisz jeszcze odpocząć! - zawołała zdezorientowana Juliet. Bez skutku. Linus oddalał się coraz bardziej.

Pogrążyła się w świecie książki, jednak miała dość. Wróciła do domu i odłożyła książkę. Legła na łóżku. Nie wiedziała co robić. Wyszła znowu na dwór...

- Upary jest, ale słaby. Powinien odpocząć. - Anna spojrzała na niego. - A co Richarda, myślę, że możemy mieć gościa.

- Masz racje Anna, bardzo uparty - popatrzyła za oddalającym się mężczyzną - ale za nic nie chce okazać słabości.

Przez otwarte drzwi dobiegł odgłos czajnika.
- Cholera! Wszystko dzieje się na raz! - warknęła Juliet. - Wybaczcie, dziewczyny... Opuszczę was teraz... Jeszcze porozmawiamy. Cześć, Ann! Cześć, Lynn! - pospiesznie zamknęła za sobą drzwi i pobiegła w kierunku kuchni. - Niech cię szlag, Ben. - wycedziła przez zęby.

- Tak, żegnaj. Wracamy?
Nie tylko on nie chce ukazywać słabości.

Szedł bardzo powoli. Stawiał chwiejne i słabe kroki. Odcinek dzielący jego mieszkanie i mieszkanie Juliet, wydawał się ciągnąć w nieskończoność. Kropelki potu spływały po jego czole...

- Cześć Juliet - rzuciła i opatrzyła znowu na Bena - wiesz co Anno poczekajmy chwilkę - usiadła na ławce - poczuję się pewniej, gdy on dojdzie do domu.

- Masz rację, poczekajmy.