Baraki - wioska Innych

- Ryzykujesz Anno - zaśmiał się - mogę spróbować. Do tej pory ograniczałam się do robienia fryzur lalkom w wieku 6 lat.

Zrobiło się tak nudno...
Trzeba było zaprzestać marudzeniu. Poszła szybkim krokiem w stronę domu Anny. Zapukała do jej drzwi i czekała na odpowiedź.

- Trudno. Tniemy?O, już nie płaczę.

- Oho, mamy gości - pukanie do drzwi przerwało ich rozmowę - Pójdę otworzyć.
Za drzwiami zobaczyła zaskoczoną blondynkę.
- Cześć - powitała ją.

- Hey, ty jesteś...Lynette, tak? - zapytała z wyraźnym zaskoczeniem - Jest Anna?

- Tak. Mówi mi Lynn - Wpuściła dziewczynę do środka - Anna jest w kuchni.

Weszła do środka. W kuchni zobaczyła Anne.
- Cześć! Pomyślałam, że wpadne na chwilę. Co robicie?

- Zaraz będę zmieniała fryzurę.

Eve dopiero teraz zauważyła, że się postarzała i jej włosy nie wyglądały za ładnie. To nie była przyjemna myśl.
- Nie wiedziałam, że mamy tu fryzjera. Może ja też się załapie - powiedziała z uśmiechem na ustach

- Jak chcesz to siadaj. Myślę, że Lyn nie bedział miała nic przeciwko.

- Ryzykujecie dziewczyny - roześmiała sie - Anna zapomniała ci powiedzieć, że nie jestem fryzjerką. Spróbować jednak mogę, więc jak chcesz.... - zawiesiła głos uświadamiając sobie, że nie wie jak dziewczyna ma na imię.

Kiedy w końcu zebrał w sobie siły, by podnieść się z podłogi, podszedł w kierunku niewielkiej komody i wyjął z niej krótkofalówkę.
- Stan? - zaczął krótko, przystawiając ją do twarzy.
- Jestem, Ben. - odpowiedź nadeszła po dłuższej chwili milczenia.
- Jak długo mam jeszcze czekać?
- To już dziś...
Odłożył walkie-talkie i zawiesił wzrok na pustym salonie.

- Jestem Eve - powiedziała z lekkim uśmiechem - Zobaczymy jak będzie wyglądać Anna, ale na pewno nie jesteś taka zła

Zeszłego dnia wrócił ze Stacji Płomień i siedział cały dzień w domu.
Dnia następnego zaczął myśleć jak umilić życie obywatelom baraków. Wpadł na pomysł, że przecież wieje tu cały czas przyjemny wiatr, można zbudować altankę. Wyszedł z domu poszukać Bena. Na dworze zauważył kilka osób rozmawiających ze sobą. Krzyknął do nich:
-Wiecie gdzie jest Ben?

Spojrzała obojętnym wzrokiem na pamiętnik Anny leżący na stole. Mimo iż jego właścicielka już wróciła, to nie oddała jej notesu. Wiedziała wcześniej, że cudzych pamiętników się nie czyta, ale w jej przypadku ciekawość była silniejsza. Usiadła na kanapie i jeszcze przez chwilę wpatrywała się w przedmiot. Nagle zerwała się z miejsca, chwyciła go w dłonie i wybiegła na zewnątrz. Skierowała się w stronę domu Bena. Kiedy była blisko drzwi zatrzymała się. Po chwili wahania zapukała w nie pięścią.