Baraki - wioska Innych

- Dlaczego przestałaś mi ufać Meg? - Zawołała za nią. - Dlaczego? Co takiego przeczytałaś w moim pamiętniku,że zmieniłaś zdanie? Powinnaś wiedzieć, że nie każde słowo zawsze jest prawdą.

-Zgoda, niech Ci będzie! - Wrzasnęła, odwracając się. -Przepraszam! I to nie ma nic wspólnego z Twoim pamiętnikiem!

Na takich to wydarzeniach zleciał czas. Nadeszło południe...

Ben: 150XP
Magnus: 100XP
Megan: 160XP
Anna: 180XP
Lynette: 165XP
Eve: 150XP

Kilka godzin spędził odpoczywając. Niestety stan jego kondycji wcale się nie poprawił. Co chwilę przecierał przemęczone oczy, czuł jak drżą mu dłonie.
Przezwyciężyć ból. Nie okazać po sobie żadnej słabości.
- Tato! - do holu wbiegła Alex, ściskając w dłoni krótkofalówkę. - Ktoś się połączył!
Linus wyciągnął trzęsącą rękę i wziął od córki walkie talkie.
- Ben, jesteś tam?
- Stan?
- Już... Wszystko gotowe.
- Czekajcie na znak. Odezwę się. - odłożył krótkofalówkę i odwrócił się w stronę córki. - Zaczerpnij świeżego powietrza. Za chwilę będziemy mieli gościa. Chciałbym porozmawiać z nim na osobności...

********

Nie zważał na ból. Wspierając się na lasce, przemierzał plac w kierunku domu Lynette. Anna siedziała na ławce przed mieszkaniem. Zatrzymał się tuż przed nią.
- Witaj Ann. - uśmiechnął się. - Jak się zastanowić, to nie rozmawialiśmy jeszcze od czasu twojego powrotu. Może to nadrobimy? - spojrzał na zaskoczoną dziewczynę. - Nastawiłem wodę na herbatę. Wpadniesz?

Anna podnisoła się zaskoczona. Były to ostatnie słowa jakich się spodziewała.
Spojrzała na niego.
- Ja... Bardzo chętnie.

- Zapraszam. - wskazał ręką swoje mieszkanie.
Kiedy dotarli do celu, poszedł do kuchni i wyjął z szafki dwa czerwone kubki z logiem Dharmy.
- Usiądź. Zaraz do ciebie dołączę.

- Dobrze. - Spojrzała w kierunku kuchni.
Ciekawe o co mu chodzi...?

Po kilku chwilach wszedł do holu i postawił na stole dwa kubki z gorącą herbatą. Podsunął Annie cukiernicę, oparł laskę o kant stołu i usiadł na krześle.
- Jak mija dzień? - spytał obojętnie, mieszając swoją herbatę.

- Całkiem dobrze, a jak tobie?

Nie odpowiedział. Sięgnął ręką za siebie i złapał pamiętnik, leżący na taborecie. Położył go na stole.
- Proszę. Megan przyniosła mi twój pamiętnik. Pomyślałem, że chcesz go odzyskać.

Więc o to mu chodziło...
- Badzo dziękuje, rozumiem również, że go przeczytałeś.

- Powiedz mi, Ann. - zaczął powoli. - Jak to jest, że ktoś kto przejął się bardziej wykradzionym pamiętnikiem niż wykradzionym dzieckiem, nie upomniał się o niego po powrocie do baraków. Gdyby mnie ktoś pytał... - przerwał na chwilę. - To powiedziałbym, że ten ktoś CHCIAŁ by go przeczytano.

Anna upiła łyka herbaty.
- Masz rację, Ben. Sama bym tak pomyślała.

- Chyba jestem ci winny przeprosiny. - powiedział po krótkim milczeniu. - Wtedy, gdy w Stacji powiedziałem, że jesteś kiepskim szpiegiem. Nie uważam tak naprawdę. Widzisz, musiałem tak powiedzieć. Musiałem sprzedać ci jakąś bajkę. Bo tylko w ten sposób mogłem cię przekonać, że ja kupiłem twoją. - zrobił pauzę. - Jesteś w tym dobra... Naprawdę dobra... Tylko, że niewystarczająco dobra dla mnie.

Anna spowiażniała.
- Nigdy nie liczyłam na twoją pochwałę, Ben. Ja tylko czynię co należy do moich obowiązków. W mojej profesji są nagrody ale również i kary. Nie szpieguję dla ciebie, lecz jesteśmy po tej samej stronie. Każdy z nas na tylko innego szefa.