Baraki - wioska Innych

- Tak, jeżeli ją zdejmę lub uszkodzę mojego ojca czeka śmierć. Od piętnastu lat go nie widziałam , wcześniej był kartą przetargową dla mojego 'szefa' a teraz jest dla Bena.

-Więc jeśli 'zagrałbym' wredną sukę i zerwała opaskę z Twojej dłoni, Twój ojciec by zginął, zgadza się?

- Tak, tak by było. A w tym wypadku miałabyś dwie niewinne osoby na sumieniu. Nie umiesz zabić, Megan. - Spojrzała w ziemię. - I chyba tym się różnimy. Nie robiłam tego z własnej woli, wyobraż sobie 10 letnie dziecko widzące śmierć swojego ojca.

Nie odpowiedziała. Prychnęła cicho i znowu zaczęła iść w stronę ogrodu.
-Wyobraź sobie kilkuletnią dziewczynkę, której ciężarna matka została zabita przez tą wyspę. Wybraź sobie, że ta dziewczynka przez wiele lat nie znała prawdziwej przyczyny jej śmierci. Wyobraź sobie, że ... - Urwała. Zacisnęła powieki, czując zbierające się w oczach łzy. -Poprostu zostaw mnie w spokoju!

- Wyobraż sobie, że wiem co to znaczy. Nie wmawiaj mi nie nie wiem co to znaczy cierpienie i samotność. Od piętnastu lat nie mam własnego życia. Od piętnastu dla jestem nikim! Od tylko lat tkwie na tej cholernej wyspie, że niedługo zapomnę jaka byłam naprawdę. Wyobraż sobie,że jestem marionetką w rękach innych ludzi. Od tylku lat nie uroniłam żadnej prawdziwej łzy. Ja nie umiem już płakać, ani kochać. Liczyłam ,że ktoś mnie tego nauczy.

-Tak...rozumiesz. - Prychnęła ironicznie, odwracając wzrok. -Już mam dość tej rozmowy. Właściwie.. straciłam cenny czas.

- Dobrze, więc idź. Nikt cię tu nie trzyma.

Oparł się o oparcie ławki i spojrzał w kierunku sylwetek Anny i Megan. Raczej nie rozmawiały o niczym przyjemnym. Kiedy jedna z kobiet wyłapała jego spojrzenie, odwrócił głowę w drugą stronę.

-Jesteś w błędzie! - Krzyknęła znowu się zatrzymując. Miała już dość tej całej sytuacji. -Nikt mnie tu nie trzyma? - Prychnęła, a na jej twarzy pojawił się dziwny uśmiech. -Trzyma! Moja matka, która zawsze sądziła, że to miejsce tonasz dom. I Ten pieprzony idiota, który mieszka w tamtym domu. - Wskazała na biały dom Bena. -Zatrzymuje nas na tej wyspie.
-Wszystkich! - Wrzasnęła, machając rękoma. Czuła ogarniającą ją wściekłość. Podeszła do dziewczyny.
-Więc nie mów, że nikt mnie nie trzyma!

- Tak naprawdę nas tu nikt nie trzyma, zawsze mamy wybór. Niestety, nie mamy możliwości opuszczenia tej Wyspy. Gdybym mogła wybierać dawno nie byłoby mnie tutaj. I radziłabym być ciszej bo 'Ten pieprzony idiota ' siedzia na ławce kilka metrów stąd i zapewne wszystko słyszy.

-Nie obchodzi mnie to, czy nas słyszy ! - Krzyknęła jeszcze głośniej.
Spojrzała w stronę domu. Faktycznie, Ben tam był.
-I nie obchodzi mnie co się stanie! - Po chwili odwróciła się w stronę mężczyzny.
-No proszę ! Zabij mnie, pobij, albo zrób to samo co z moją matką!
Do jej oczu zaczęły napływać łzy. Miała ochotę zrobić krzywdę każdemu, kto teraz im się przyglądał.

Złapał laskę i wstał z ławki. Wlepił w Megan chłodny wzrok i czekał na to, co stanie się dalej.

- Prosze, Megan... Daj spokój... - Anna złapała Megen za rękę. - Nie warto... Nie dla niego... - Spojrzała na Bena.

Poczuła chłodną dłoń na jej ramieniu. Zacisnęła pięść. Zamachnęła się i poprostu uderzyła Anne w jej blady policzek.
-Nie dotykaj mnie! - Krzyknęła wyszarpując się z uścisku.
Stanęła, patrząc z wyrzutem na Bena.

- Przynajmniej nie czujesz tęsknoty - powiedziała smutno, podchodząc do okna. Zobaczyła Annę i Megan, która coś krzyczała.
- Co sie tam dzieje? - zapytała, przyglądając sie sytuacji.