Baraki - wioska Innych

-Więc źle usłyszałeś. Mowa była o 'pieprzonym idiocie'. Jeśli poczułeś się urażony, przepraszam. Nie panowałam wtedy nad swoimi emocjami.

- Nie dbam o opinię publiczną. - wzruszył ramionami. Sięgnął ręką po torbę, wiszącą na sąsiednim krześle i wyjął z niej pistolet. Drżącą ręką położył go przed Megan. - Weź to.

Obrzuciła obojętnym wzrokiem pistolet leżący na stole.
-Nie rozumiem... Przecież nic mi tutaj nie grozi.

Głowa znowu ją rozbolała. Nie wiedziała od czego. Wyszła na dwór pooddychać świeżym powietrzem. Zaczęła spacerować.

- Nie będę ukrywał, że nadchodzą czarne chmury, Megan. - powiedział powoli, trzymając w dłoni miedzianą łyżeczkę. - Cokolwiek się stanie, musisz przeżyć, ponieważ jesteś ważnym elementem w planach, jakie ma wobec nas Jacob.

Powoli sięgnęła po broń i przysunęła ją bliżej.
-Plany? Jakie plany? I...dlaczego akurat Ja?

- Co ma być to będzie, Megan. - odłożył łyżeczkę. - Póki co po prostu schowaj broń i noś ją przy sobie.

-Wiedziałam, że nic mi o tym nie powiesz. - Uśmiechnęła się lekko i schowała pistolet do kieszeni bluzy. Powoli podniosła się z krzesła. - Pójdę już.

Oparł się ręką o stół i z trudem stanął na nogach.
- Megan... - zaczął niepewnie. - Jeśli cokolwiek pójdzie nie tak, miej Alex pod okiem.

Przetarła oczy. Leniwie podniosła się z kanapy. Udała się w stronę drzwi.
Zemsta, jakie to niewinne słowo...
Wyszła na dwór. Usiadła na schodach.
Spojrzała na opaskę.
Kiedy ją zdejmę, będzie po wyszystkim...
- Nie możesz tego zrobić, to twój ojciec... Nienawidzisz go, ale to nadal twój ojciec...
Napełnia goryczą mą duszę udręczoną.

Uniosła wyżej głowę i spojrzała na Bena.
-Mam nadzieję, że wszystko będzie dobrze i że Alex nie będzie potrzebowała opieki kogoś innego. Ale jeśli... - Urwała na chwilę, wpatrując się wciąż w mężczyznę. -Jeśli naprawdę coś pójdzie nie tak, postaram się mieć ją na oku.

Jesteś okropna... Chcesz zdradzić nawet własnego ojca... Lecz , on nie jest twoim prawdziwym ojcem..Nienawidzisz go, ale czy możesz decydować o jego życiu...?
Spojrzała w stronę słupów. Zauważyła jakiś ruch.
- Hmm, mamy gości... - Teraz to ją nie interesowało.
Jeżeli on zdecydował o twoim życiu...?

- Dziękuję. - rzucił krótko, spuszczając wzrok.

-Nie ma sprawy. - Uśmiechnęła się i ruszyła w stronę przedpokoju.

Odprowadził gościa do przedpokoju.
- Rozumiem, że targają tobą emocje, Megan. - rzucił za nią. - Ale wolałbym, żebyś starała się bardziej nad sobą panować.