Baraki - wioska Innych

- Oczywiście ,że możesz zbudować. Będę wdzięczna za każdą pomoc. Nie będzie to dla ciebie problem,Magnus ?

-Nie znam się. Czy wyglądam na kogoś, kto miał dziecko? - Prychnęła podnosząc się ze schodów. Wolnym krokiem ruszyła w stronę domu Bena.
Jeśli ktoś posiada klucze zapasowe, to Tylko on.

-Nie, skądże, i tak nie mam nic ciekawego do roboty teraz a jest dużo ściętego drewna za wioską. Niedługo dostaniesz kołyskę!
Wrócił do domu, zjadł coś znów i zabrał się do kreślenia planów kołyski.

- Megan, nie chciałam cię urazić. - Ruszyła wolną za nią.
Tylko się niedenerwuj bo wtedy gadasz jak głupia
- Jesteś jedną z niewielu osób z którymi mogę porozmawiać, nie obrażaj się na mnie. Wiem ,że ostatnio jestem dziwna, niemiła dla ciebie... Ale to ma swoje przyczyny, chciaż tego wcalę nie chce.

-Nie uraziłaś mnie. Właściwie, nic do Ciebie nie mam. - Na jej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Zatrzymała się i odwróciła. -Mam dzisiaj zły dzień. Jedyne o czym teraz marzę, to długa ciepła kąpiel. Ale zgubiłam klucz do mieszkania.

Anna zdobyła się na nieśmiały uśmiech, bo chwili jej twarz przybrała normalny wyraz. Spojrzała w niebo. - Może go zgubiłaś z dżungli? Mogę ci jakoś pomóc? Ah... Ja też nie mam nić do ciebie i może kiedyś nawet się polubimy? W końcu to miejsce jest niezwykłe. - Znów spojrzała na ziemię. -Przez te kilka lat dużo się zmieniło. Każdy się zmienił. No, może prawię każdy.- Spojrzała na drzwi Bena. Zaśmiała się cicho. - On się nigdy nie zmieni. - Przyjrzała się robakowi pezłającemu po jej bucie. Ochyda - Tak jak się nie zmienią... - Zawachała się. - Moje uczycia... - Umilkła, niewiedząc czy może mówić dalej.

Megan nie była osobą, której można było się wyżalić. Żadko kiedy obchodziły ją czyjeś uczucia.
-Napewno wszystko jakos się ułoży. - Powiedziała w końcu, kładąc dłoń na jej ramieniu. Pożegnała się i znowu ruszyła w stronę domu Bena. Podeszła do drzwi i zapukała w nie kilka razy.

Chciałabym aby tak było, nawet nie wiesz jak bardzo.
Spojrzała po raz ostani na Megan i drzwi Bena z dziwnym błyskiem w oku. Udała się w stronę domu, aby zająć się dzieckiem i w końcu się położyć spać.

Szedł w stronę kuchni kiedy usłyszał pukanie. Zboczył z trasy i otworzył drzwi. Na ganku stała Megan. Nie zdążył nawet zdjąć okularów.
- Cześć? - rzucił.

-Mam mały problem. - Oznajmiła odrazu. -Zgubiłam klucze do mieszkania. Zapewne masz jakieś zapasowe? - Objęła dłonia barierkę i spojrzała pytająco na mężczyznę.

- Oczywiście... Wejdziesz? - zapytał siląc się na uprzejmość.

-Jasne. - Mruknęła wchodząc do środka. Jasno świecąca żarówka w przepokoju lekko ja oślepiła. Przebywała za długo w ciemności. Czuła zmęczenie podróżą ze stacji. Chciała jak najszybciej znaleść się w swoim domu.

Zamknął za nią drzwi i odprowadził ją wzrokiem, kiedy weszła do salonu.
- Rozgość się. - powiedział, po czym udał się do kuchni. - Zagotowałem właśnie wodę. Napijesz się czegoś? - zawołał przez ścianę.

Opadła na starodawny fotel i wbiła wzrok w zdjęcia Alex z dzieciństwa.
-Herbaty. - Odpowiedziała po chwili na jego pytanie. Właściwie, była zaskoczona jego w miarę 'miłym' zachowaniem.
Czyżby zapomniał o 'teatrze' który odgrywałam w czasie powrotu do baraków?

Zaparzył dwie herbaty i wszedł do salonu. Odsunął książkę, która leżała na stole i położył na jej miejscu dwa, niebieskie kubki. Podał Megan cukiernicę, odsunął dębowe krzesło i usiadł. Zdjął z nosa okulary.
- "Biedni ludzie" Dostojevskiego. - wyjaśnił, kiedy spostrzegł, że dziewczyna przygląda się książce, którą przełożył ze stołu. - Czytałem ją lata temu. Pomyślałem, że odświeżę sobie pamięć.