Baraki - wioska Innych

Chwyciła za klamkę i przycisnęła ją.
-Postaram się być spokojniejsza. - Powiedziała, wychodząc na zewnątrz. - Do zobaczenia.

- Do zobaczenia. - rzucił za nią.
Odwrócił głowę i wbił wzrok w okno.
Gdyby jeden pistolet mógł powstrzymać to, co ma się stać... Nie byłoby tego całego zachodu.

Szybkim krokiem ruszyła w stronę swojego domu. Wsadziła dłoń do kieszeni i wyjęła 'dzwoniący' pęk kluczy. Przewróciła go między palcami i wbiegła po schodkach, zatrzymując się tuż przy swoich drzwiach. Wsadziła srebrny klucz do zamka i przekręciła. Weszła do środka i zamknęła za sobą drzwi. Opadła na kanapę spoglądając w stronę nowego mieszkańca jej domu - Pająka, który osiedlił się w kącie salonu.

Nad barakami zawitały pierwsze gwiazdy.

Megan: 170XP
Ann: 180XP
Ben: 170XP
Eve: 150XP
Lynette: 160XP

Pod wieczór czuł się trochę lepiej. W każdym razie wystarczająco lepiej, by poruszać się bez laski. Korzystając z tej okazji, wyszedł z mieszkania zaczerpnąć krótkiego spaceru po placu baraków.
Nie zdążył ujść zbyt daleko, gdy z krótkofalówki przymocowanej do jego paska, rozległ się głos:
- Ben, to ja... Tom.
- Co się dzieje, Tom? - zareagował niemal natychmiast.
- Otworzyli właz. Są w środku.
- Szybciej niż myślałem... - zastanowił się chwilę. - Wracaj do baraków, Tom.

Podeszła do okna i odgarnęła nieskazitelnie białą firankę. W większości domów paliło się już światło. Spojrzała w ciemne niebo, na którym iskrzyło się kilka gwiazd.

Po kilku minutach stał na centrum placu razem z Johnsonem i Danny'm.
- Wiecie co robić? - spytał powoli.
Johnson przytaknął w milczeniu. Najwyraźniej wrócił do zdrowia po ostatnim 'spotkaniu' z francuzką.
- To nudna robota, Ben. - rzucił Danny, ospale drapiąc się po głowie.
- Informujcie mnie o najmniejszych szczegółach. - powiedział Ben, ignorując uwagę jednego z ludzi. - Ruszajcie.
Dwaj mężczyźni odeszli w stronę zarośli, zostawiając Linusa samego na placu baraków.
Wszystko i nic...

- Czas wracać.
Gdy Anna podniosła się ze schodów nastał wieczór. Leniwym krokiem weszła do domu.

Spojrzała na zegar stojący tuż obok regału z książkami. Puściła firankę i poszła do łazienki. Stanęła przed lustrem i zaczęła przyglądać się własnemu odbiciu. Zgarnęła włosy za ucho. Przez kilkadziesiąt minut plątała się po mieszkaniu bez celu. Musiała sobie samej przyznać: nudziło jej się. Wsunęła się pod ciepły koc i ułożyła na materacu łóżka. Po chwili zasnęła.

Pierwsze promienie słońca rozjaśniły plac baraków.

Dzień: 19

Już dawno nie wstał z łóżka w tak dobrej kondycji. Polepszyło mu się. Wiedział jednak, że nie potrwa to zbyt długo. Wiedział, że kolejny atak osłabi go bardziej niż ostatnio i tym razem nie zacznie się poprawiać.
Rozmyślanie o przyszłości nie ma sensu. Liczy się to, co jest tu i teraz.
Aby dopełnić swój codzienny rytuał, zaparzył kawę i wyszedł na zewnątrz, by wypić ją na ławce przed domem, w blasku wschodzącego słońca.

Promienie słońca wpadające przez ono wyrwały ją ze snu. Przeciągnęła się i po kilku chwilach leniuchowania wyszła za łózka. Po szybkim prysznicu i śniadaniu wskoczyła w dresy i poszła jak co dzień pobiegać.
Nie rozmawiała z Anną, od chwili jej kłótni z Megan. Martwiła sie trochę o dziewczynę, ale te nie wyrażał ochoty do szczerej rozmowy.
Wyszła na plac i zaczerpnęła łyk świeżego powietrza budzącego sie poranka.

- Cześć, Lynn! - zawołał na widok dziewczyny, przechodzącej niedaleko od niego. - Nie możesz spać?

Usłyszała wołanie Bena siedzącego na ławce przed domem więc podeszła do niego.
- Cześć Ben - odpowiedziała na powitanie - szkoda marnować takiego dnia na wylegiwanie się w łóżku.

- Słusznie. - uśmiechnął się. - Dzień zapowiada się wyjątkowo dobrze.