Baraki - wioska Innych

- Lyn? Coś nie tak?
Anna podniosła się z kanapy.

Podniosła głowę i spojrzała na niego zaskoczonym wzrokiem.
Rozchyliła lekko wargi, czując, że nie potrafi wydobyć z siebie żadnego słowa.
-Nic mnie nie martwi. - Odpowiedziała po chwili.

Usłyszała wołanie Anny.
- Wszystko w porządku - powiedziała opanowując głos najbardziej jak mogła - wylałam na siebie kawę i muszę znowu wziąć prysznic - skłamała - Niedługo wyjdę.

- Ostatnio dziwnie się zachowujesz. - sprostował. - A przynajmniej odnoszę takie wrażenie.

- Dobrze... - Powiedziała niedokońca jej wierząc.

-Zachowuję się zwyczajnie. Nie mam pojęcia, o co Ci chodzi. - Odwróciła wzrok i spojrzała na pustą huśtawkę.

- Kiedy wracaliśmy do baraków ze Stacji Płomień, byłaś w nieco innej formie psychicznej. - wywnioskował, kierując wzrok w stronę Megan. - Co przelało czarę goryczy?

Opłukała twarz woda i spojrzała w lustro.
Ujdzie.
Weszła do salonu, gdzie zastała Annę.
- Trochę mydła dostało mi się do oczu - powiedziała, zachowując pozory wesołości.

Anna kiwnęła głową. Jakiś czas wpatrywała się w nią, jednak po chwili opuściła wzrok.

-Nie ważne. Zresztą, kogo obchodzi to, co mnie dręczy? Nagle ktoś zaczął się tym interesować? - Prychnęła, zaciągając rękawy bluzy.

- Wczoraj na oczach wszystkich uderzyłaś Annę i nazwałaś mnie idiotą, więc wybacz, ale mam chyba prawo zacząć się interesować? - rzucił chłodnym tonem.

- Jak się czujesz po treningu? - zapytała siadając w fotelu.

- Jakoś żyje, ale strasznie bolą mnie mięśnie. Czuję się jak przechodzone auto... Właśnie, Lyn, pamiętasz dobrze swoich rodziców?

-Jak już wspomniałam wczorajszego wieczoru, tego dnia nie panowałam nad własnymi emocjami. Zwyczajnie poniosło mnie, nic więcej. W dodatku Anna uderzyła również mnie.

- Tak, ojca pamiętam bardzo dobrze. A mamę widziałam ostatni raz półtora miesiąca temu - odpowiedziała nieco zaskoczona - A czemu pytasz?