Dżungla - okolice baraków

Dżungla otaczająca baraki Innych była gęsta i dosyć mroczna. Niewielki skrawek pobliskiej puszczy został wykarczowany przez Magnusa Svensona.

Magnus, po przybyciu na miejsce rozłożył swoje narzędzia i zaczął brać się do roboty.
To nie może być przecież skomplikowane - pomyślał i zaczął konstruować.

W pewnej chwili zauważył, że potrzebne jest mu jeszcze coś z domu więc doń poszedł.
[Baraki]

Magnus wrócił niepostrzeżenie z wioski i zaraz zabrał się do dalszej pracy. Efekt jego pracy nie wyglądał jak wyprodukowany w fabryce, ani przez profesjonalnego stolarza, ale był solidny i estetyczny. Magnus zdjął swoją koszulkę, zawinął w nią narzędzia, chwycił kołyskę w jedną rękę, narzędzia w drugą i ruszył zanieść kołyskę Annie.
Jakoś poszło pomyślał
[Baraki]

Choć Magnus tego nie zauważył, to budowa zajęła mu kilka dni. Wracał na noc do domu ukradkiem i wychodził z niego równo o świcie. Żadne z narzędzi nie ziknęło. Ukończył budowę wieczorem dnia 12.

- Mamy iść do rozbitków? - Anna zrównała z nim kroku. - Tym razem nie chce żadnych ofiar w ludziach.

- Ofiary w ludziach są tylko wtedy, kiedy człowiek okaże brak odpowiedzialności. - odparł. - Nie zdążyła uciec daleko, niedługo powinniśmy ją dogonić.

- Ofiary też są często kwestią przypadku... Co planujesz zrobić jak dogonimy Alex?

- Naturalnie, zabrać jej dziecko. - wyminął grube drzewo.

- I oddać je pod moją opiekę. - Dopowiedziała cicho.- Czemu tak bardzo zależy ci na tym dziecku?

- Nie powinno cię to interesować, Anno. - odpowiedział sucho. - Gdybym zdradzał ci wszystkie plany Jacoba, ludzie już dawno by się o nich dowiedzieli z twojego pamiętnika, który właśnie skradziono. - dodał z ironią.

- To miało być zabawne? - Anna zwolniła nieco kroku. - Nie masz pojęcia co ja w nim pisałam , a co nie. To mój pamiętnik, nie twój , nie Alex. Mogę w nim pisać co mi się podoba. I niedługo go odzyskam, zobaczysz. Hm, a poza tym skąd wiesz, czy niektórzy nie wiedzą dużo więcej niż ci się wydaje? - Powiedziała z niewinną miną.

- A wiedzą? - spytał obojętnie, patrząc pod nogi.
Są ślady...

- Być może. - Odpowiedziała wymijająco.

Zignorował wypowiedź Anny. Na razie nie widział powodu do wdawania się z nią w jakiekolwiek dyskusje. Nie spuszczał oczu ze znalezionego tropu.
Po kilku minutach w oddali dał się słyszeć niewyraźny płacz dziecka.
- Przyspieszmy.

- Rzeczywiście, coś słyszę.
Nieco niechętnie Anna przyspieszyła kroku.

Przyspieszyli wystarczająco, by przeciąć drogę Alex.
Kiedy ją dogonili, dziewczyna stała niepewnie opierając się o drzewo. Przyciskała do piersi płaczące dziecko.
- Anno. - zwrócił się do towarzyszki. - Zabierz dziecko.
Ben wlepiał w córkę chłodny wzrok.