Dżungla - wyprawa

- Jasne, zobacz. - Anna usiadła na ziemi. Zdjęła z szyi srebrny medalik i zaczęła mu się przyglądać.

Zdjął jej delikatnie buta i przyjrzał się jej nodze.Wyglądała normalnie jednak,po bliższym obejrzeniu zobaczył że jest skręcona.-Teraz zaboli,jeśli chcesz to chwyć się mnie mocno-powiedział.Poczym zaczął odlicząć-Jeden,dwa ....trzy-i mocno przekręcił kostkę tak że znalazła się na dobrym miejscu

- Ała, to bolało. - Syknęła z bólu.

-Dasz rade iść,jeśli nie to będziemy musieli coś wymyśleć-powiedział szczerze.Pochwili zauważył że przyglada sie srebnemu medalikowi.-Co to za medalik-spytał

- Dam radę iść. Ten medalion dostałam od ojca, przypomina mi jakie mam zadanie do wykonania.

-Acha,pamiątka od rodziny.Cóż mamy więcej wspólnego niż ci się wydaje.-powiedział poczym dotknął swojego medalionu,poczym podał jej ręke i pomógł jej wstać-Te zadanie związane jest z tym szpiegostwem tak???.Ile lat już to robisz-spytał

- Od kiedy tylko pamiętam. Uwież mi, magik nie wyjawia swoich sztuczek. - Rozpuściła włosy.

-Z rozpuszczonymi włosami jest ci o niebo lepiej wiesz-poczym poslał jej uśmiech i zaczął z nią iść przed siebie

- Dziękuje. Ale ty chyba mnie nie podrywasz? - Spojrzała w niebo.

-Nie,skadże,próbuje być tylko miły,oraz zdobyć twoje zaufanie.Czy to tak wiele-spytał

- Więc daruj sobie komplementy, idziemy.

-To powiedz mi jak mam zdobyć twoje zaufanie,jak nie koplementami co-spytał idąc za dziewczynna przez dzungle

- Być może zwyklą rozmową?

-A na jaki temat chcesz ze mną porozmawiać,co.Podaj tylko temat,a spróbuje.

- Hmm, jakoś nie mam pomysłu. Może ty jakiś masz?