Dżungla - wyprawa

- Chciałabyś opuścić tą wyspę? Posmakować prawdziwego życia? - zapytała niespodziewanie.

- Nigdy nie byłam w wielkim świecie. - wzruszyła ramionami. - Byłaś szczęśliwa tam, 'na zewnątrz'?

Spojrzała uważnie na dziewczynę.
- Bywałam - odparła.

- Jeśli chciałaś tym słowem zrobić reklamę 'swojego świata', to poszło ci dosyć kiepsko. - uśmiechnęła się niepewnie.

Roześmiała się.
- Faktycznie, w agencji reklamowej by mnie nie zatrudnili. Wiesz Alex, takie jest już życie. Tutaj, w tej wiosce też nie wszyscy są szczęśliwi. Szczęście wydaje mi sie takie ulotne. Chyba nie znam człowieka, któremu udało się je zatrzymać na dłużej - zastanowiła się - znam za to dużo osób, które potrafiły je na nowo odnaleźć gdy odeszło - powiedział sama sobie dziwiąc się, że aż tak się otworzyła.

- A jak jest z tobą? Jesteś szczęśliwa na tej wyspie? - natura ciekawej nastolatki, zaczynała się powoli otwierać.

- Nie - odpowiedziała - Ta wyspa zabrała mi siostrę, możliwość kontaktu z rodziną, poukładania sobie życia. Mam tylko nadzieję, że w zamian da mi spokój i ukojenie.

Alex przytaknęła w milczeniu głową.
- Jeszcze będzie dobrze.

- Dziękuję. Mam nadzieję, że masz rację. Nie wiedziałam, ze macie tutaj przystań - zmieniła temat.

- Tak jakbyś wiedziała cokolwiek. - podsumowała, nabierając coraz pewniejszego uśmiechu.

- Cicho, ja wiem wszystko - zażartowała - dobra, może prawie wszystko.

- Powiedziałaś, że przyszłaś tutaj z własnej woli. Mój ojciec musiał uzyć naprawdę dobrych argumentów, zważywszy na to, jaką reputację mamy na plaży. - stwierdziła Alex.

Lynn nie umiała sobie przypomnieć, innego argumentu, poza tym, że wyspa ją wybrała. Nie można go chyba nazwać racjonalnym.
- Twój ojciec ma dar przekonywania - rzuciła zdawkowo.

- O tak! Różne rzeczy można mu zarzucić, ale z pewnością nikt nie powie, że nie potrafi przekonywać ludzi... - rzuciła z ironią.

- Jest, aż tak źle? - zapytała widząc jak na temat ojca reaguje dziewczyna.