Klatki

- Masz racje nie da się - zaczeła butem wiercić dziure w ziemi - Ale myslisz
ze bedziemy zyc tu jeszcze dlugo? - podniosla wzrok na Ryana

-No ja mam zamiar dożyć osiemdziesiątki, ale nie wiem jak Ty- zażartował Ryan- żyć tu... Może da się do tego przyzwyczajić. Oczywiście nie w klatce, i oczywiście nie samotnie powiedział z jeszcze większym uśmiechem.

Popatrzyla na niego podejrzliwie
- Masz kogoś konkretnego na myśli? - uśmiechneła się szeroko - Przyznaj się,
ktora Ci wpadła w oko - roześmiała się - Coś mi się wydaje że Lynn, co?
No przyznaj się chłopie - śmiała się

-Nie ciągnij mnie za język bo jak odpowiem to będziesz tego żałowała- powiedział patrząc na Nią wymownym wzrokiem.
Ryan uśmiechnął się do dziewczyny.
-Poproszę o koło ratunkowe, najlepiej telefon do przyjaciela- powiedział Ryan składając ręce 'w telefon' i przykładając je do ucha- Halo! Atena potrzebuję pomocy z kim mógłbym chcieć tu zostać?- powiedział po czym ryknął śmiechem.

Roześmiała się - No powiedz, zostanie to między nami - puściła mu oko
- Lynn, się nie dowie. Obiecuje - powiedziała ze śmiechem
- Pospiesz sie zanim nasz kochany pan general przyjdzie. Czy inny dowodca
- dorzucila smiejac sie

-Niestety zmartwię Cię ale to nie Lynn- powiedział odwracając wzrok- to...- Ryan nagle urwał wypowiedź.
...Ty

- Hmmm nie Lynn? - zaczeła się poważnie zastanawiać nad ciągnięciem tej rozmowy.
Ale ciekawość ją zżerała więc jeszcze trochę postanowiła się dopytać.
- No to kto ? - starała się zachować pozory. Niepewny uśmiech pojawił się na jej twarzy.
Ryan się nie patrzył więc nie wysilała się

-A co Cię to tak interesuje?! No, a nawet jeśli np. Ty?

Ze zdenerwowania zaczeła butem robić większy dołek w ziemi.
Przełkneła słine i odrzekła - No ale napewno to nie jestem ja, mam racje?
Wybacz, nie chciałam Cię denerwować. Nie musisz odpowiadać.
- odeszła od kraty i usiadła w głebi klatki. Nie wierzyła że to Ona.

Ryan także odszedł i usiadł opierając się o maszynę, w milczeniu spuścił wzrok.
I po co mi to było?!

Niepewnie popatrzyła na Ryana.
Nie dał jej konkretnej odpowiedzi i nie wiedziała czy to aby napewno chodzi o nią.
Nie, On nie może mieć mnie na myśli. Przecież...
Nie nie, to napewno nie ja - pomyślała
Kurcze, czy już do końca będzie tak dziwnie? zastanawiała się
Chyba trzeba to wyjaśnić
Dalej siedząc zapytała - Ty masz mnie na myśli?

-A nawet jeśli?- mówił Ryan nie chcąc się przyznać- czy to źle?
Jeszcze się nie domyśla?!
Ryan podszedł do krat i popatrzył na dziewczynę.

Nie wytrzymała i spuściła wzrok. Przełkneła ślinę.
Najpierw Will, teraz Ryan?
- Ale dlaczego? - zapytała cicho, chyba bardziej siebie niż Ryana.
Sądziła że nie usłyszy tego.

-'Dlaczego?', właśnie dlaczego- wyszeptał pod nosem.
Ryan'owi zdawało się że popełnił błąd i teraz będzie jakoś cicho i nieprzyjemnie, chciał temu zapobiec lecz nie wiedział jak.
-A dziwi Cię to?- spytał żartobliwie podnosząc głowę.

Dołączył: 08 Mar 2008 Posty: 124 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Podszedł do klatek
-Dzień Dobry