Klatki

- Nieprowokuj go, Ryan? Prawda, tak się nazywasz? Henry niezna umiarym. Gdy poniosą go emocje, nic go niepowstrzyma.

-Dobra narazie oszczędzę sobie drobnych uszczypliwości- powiedział patrząc na Henrego.

Była wdzięczna Annie za pomoc. Ale nie pozwoliła by ten czyn miał
przysłonić to kim Ona jest. Postanowiła że nie zapomni o tym nigdy.
- Ryan, jak się czujesz? - zapytała ze współczuciem w głosie

- Napewno jest trochę obtłuczony. Jeżeli nie chce znów dostać niech panuje nad emocjami. Inaczej może nie być tak dobrze... Właściwie, co ey TU robicie?

-Robimy za worki treningowe niektórym narwańcom...- powiedział Ryan.
-Wszystko, eee... dobrze Atena, ale czuję się zaszczycony tym że się o mnie choć trochę martwisz...- powiedział uśmichając się do niej.

- Jesteście tymi rozbitkami, prawda? Tak jak Lyn? - Usiadła na ziemi obok klatek.

-Tak...- powiedział z niepewnością w głosie.
-Zabierzcie to stworzenie! To jednoosobowa klatka! Tak było napisane na ulotce- powiedział patrząc z politowaniem na Henrego.

Uśmiechnełą się lekko do Ryana a potem zwróciłą do Anny
- Raczej nie jesteśmy jednymi z waszej bandy - powiedziała wściekle
- Prędzej bym sobie w łeb strzeliła niż zostałą tu z własnej woli, będąc na
rozkazy tego idioty Bena - popatrzała wrogo na Anne

- To prawie tak jak ja, Atena. Może niestrzelila bym sobie w głowę. Jednak ja muszę tu zostawać. I to nie jest związane z moją wolą.

- Dobra, dobra. Już to słyszałam, ale jakoś dalej Ci nie wierzę -
odpowiedziała Annie

- Nie musisz mi wierzyć. Jestem do tego przezwyczajona, może tego jeszcze nie wiesz, ale niecieszę się Ich zaufaniem.

- Tak? A niby czemu? - zapytała i od razu machneła ręką
- Ahh, po co ja się pytam. Przecież nic nie pamiętasz - pokręciła głową
i usiadła na ziemi

- No cóż, niepamiętam. Ale jednak kilka osób skutecznie mi o tym przypomniało... Mówisz, że byłam u was w obozie?

- Will mi opowiedział jak uciekłaś od Innych i przyszłaś do naszego obozu.
- zaczeła opowiadać- Ale co najważniejsze jak go zdradziłas, oszukałaś
- znowu wstała i przez zaciśnięty zęby, zbliżając się do krat wszystko jej wypomniała -
Jak w niego strzeliłaś i zostawiłaś na pastwę losu - podniosła na koniec głos

- Widać miałam konkretny powód aby uczycić tak a nie inaczej. - Podniosła się z ziemi.