Morze

Morze otaczające wyspę zdawało się nie mieć końca...

- Więc o co dokładnie chodzi, Megan? - spytał Tom, odbijając delikatnie w lewo.

-Nie ważne. Wam, facetom zawsze trudno jest zrozumieć problemy kobiet. - 'Rejs marzeń' powoli zaczął ją nudzić. Dotknęła dłonią swojego czoła. Rana wciąż nie chciała się porządnie zagoić.

- Jak z nią? - zapytał Tom, widząc Megan badającą ranę na czole.

-Nie najlepiej. To przez... Moje chore pomysły. A teraz nie potrafię tego pozbyć. - Przed oczami pojawiła jej się scena samo okaleczania się, uderzaniem głową o drzewo. -Gdybym spotkała rozbitków, pewnie rozszarpaliby mnie na strzępy.

- Nie, dopóki mamy broń. - wymamrotał Tom.

-Oni też mają. - Wywróciła teatralnie oczami. - Na tratwie ich pewnie będzie kilka. My jesteśmy dwóch. My mamy broń, oni też. Jak myślisz, kto ujdzie z tego cało?

- Podpłyniemy do nich nocą. - wyjaśnił Tom. - W razie problemów staranujemy tratwę.

Późnym południem ciszę panującą na łodzi przerwał niewyraźny głos dobiegający z krótkofalówki, leżącej obok ekwipunku:
- Tom? Megan?

Gorące promienie słońca były nie do zniesienia. Megan siedziała na skraju łodzi, z nogami wiszącymi po za barierką. Po chwili usłyszała znajomy głos Bena.
Wolnym ruchem sięgnęła po urządzenie, leżące w torbie.
-Tak? - Rzuciła krótko, zamykając oczy.

- Właśnie odezwał się Johnson. Tratwa jest prawie gotowa. Według niego wypłyną najpóźniej jutro rano. Pamiętajcie żeby trzymać się planu. Idźcie prosto do Stacji Płomień... I Megan... - przerwał na chwilę. - Żadnych rozmów z zakładnikami.

-Dlaczego nie mogę z nimi rozmawiać? Chcę wspomnieć stare, dobre czasy spędzone w ich obozie. - Odpowiedziała lekko uśmiechając się do siebie.

- Trzymaj swoje emocje na wodzy, Megan. Żadnych rozmów, żadnych pytań, żadnych odpowiedzi. Jesteście dwójką nieznajomych i tylko wy znacie swoje zamiary, rozumiesz? Wybrałem cię nie tylko dlatego, że znasz ich lepiej niż ktokolwiek inny z moich ludzi, ale i dlatego, że wierzę iż potrafisz nad sobą panować. Kiedy będziecie ich prowadzić do Stacji, załóżcie im coś na głowy. Nie mogą znać drogi. Za chwilę wyruszam... Spotkamy się na miejscu.

Bez słowa odłożyła krótkofalówkę z powrotem do torby.
-Niech Cię szlag... - Mruknęła pod nosem.
-Tom, Oni odrazu mnie rozpoznają. Będą wypytywać o dziecko.

- To nie znaczy, że my musimy automatycznie odpowiadać! - krzyczał Tom. Warkot silnika tłumił jego słowa. - Jeśli będą upierdliwi to trzeba będzie wymyślić coś żeby się przymknęli. Ben może mieć rację. Jak damy się sprowokować, to przez przypadek możemy powiedzieć za dużo.

*****

Kilka godzin później nastał wieczór.
Tom i Megan dobili do brzegu morza, by przeczekać tam noc.