Okolice Akwarium

-Nie, nie byli. Ale nie narzekam. W końcu... Mogłam zostać sama po Jej odejściu. - Wzruszyła ramionami i zatrzymała się w miejscu. -Chyba za bardzo się oddaliśmy. - Zauważyła, rozglądając się. Nigdzie nie było śladu stacji, ani jej okolicy.

- Masz mnie. Wszystko zaangażowałem. To jest porwanie... - zaśmiał się i wyjął ręce z kieszeni. - Tylko nie przewidziałem, że zawsze nosisz za paskiem pistolet... Więc wracajmy. - dodał normalnym głosem.

Ponownie wyjęła broń, ale tym razem wcisnęła ją w dłonie Mathewa.
-Teraz możesz porywać. Najlepiej do baraków. - Powiedziała z uśmiechem.

- Do baraków, co? A może jeszcze dorzucić ciepłą kąpiel? Od teraz ja stawiam żądania! - krzyknął teatralnym głosem. Po chwili uśmiechnął się i oddał jej broń. - Kto dął ci na to licencję? - powolnym krokiem ruszył z powrotem w stronę Akwarium.

-Tą akurat dostałam od Toma, kiedy odprowadzaliśmy rozbitków na kamieniołom. -Wyjaśniła, ściskając pistolet w dłoni. -A jeśli chodzi o ciepłą kąpiel... To ja bardzo chętnie. - Roześmiała się.

- Niedaleko stąd jest plaża. Może wybierzemy się pewnego dnia? - zapytał po chwili milczenia. - Jeśli Ben nie ma niczego przeciwko? - na jego twarzy znów zawitał złośliwy uśmiech.

-Dlaczego Ben miałby mieć coś przeciwko? - Spytała, wpatrując się w Mathewa.
-Przecież nie musi nawet wiedzieć. - Dodała, chowając pistolet za pasek.

Gdy wreszcie znalazła się daleko od Akwarium i stacji zatrzymała się i oparła o drzewo. Wokół panowała ciemność. Lynn próbowała odpędzić złe myśli, ale tym razem się to nie udała. W uszach ciągle przebrzmiewały jej ostatnie słowa Bena.
Trzeba wreszcie zmierzyć się z prawdą.

Szedł dosyć powolnym krokiem, wymijając błotniste kałuże, będące pozostałością po nocnej ulewie.
- W sumie to nie mieliśmy okazji porozmawiać od naszej ostatniej wspólnej przygody w Akwarium. - odezwał się po krótkiej chwili milczenia. - To było bardzo... nieprzemyślane z twojej strony. Przyjmij to jako dobrą radę na przyszłość.

Włozyła ręce w kieszenie spodni i szła zastanawiając się o co może chodzić.
W odpowiedzi na jego słowa popatrzyła na niego krzywo i powiedziała
- Przynajmniej Lynn dowiedziała się jacy jesteście naprawdę.
Niezle namieszałeś jej w głowie ale Ja lekko zachwiałam twoim planem.

- Zachwiałaś moim planem... - zaśmiał się krótko. - Skoro ta świadomość ułatwia ci pobyt w klatce, wyprowadzenie cię z tego błędu byłoby ogromnym nietaktem z mojej strony. - podniósł wyżej głowę, sprawdzając aktualny stan zachmurzenia. - Muszę cię jednak uświadomić w pewnej kwestii. Od wczorajszego wieczoru Lynette dostrzegła pewne zmiany w proporcjach nieludzkości między nami a twoimi ludźmi. I w roli wyjaśnienia: szala przechyliła się na waszą niekorzyść.

Uśmiechneła się do siebie
- Dobry jesteś. Powiedz, skąd u Ciebie taka wybujała wyobraznia?
Za każdym razem starasz się wprowadzać w błąd ludzi. Muszę przyznać że niezle
Ci to idzie - pokiwała głowa - Ale ze mną nie pójdzie Ci już tak łatwo.

- Ateno Papandreu... Wcale nie muszę wprowadzać cię w błąd. - odparł obojętnie, opuszczając głowę. - Ponieważ już w nim żyjesz. Wydaje ci się, że osłabiasz nas swoim oporem, a tymczasem jest całkiem na odwrót. Więc powiedz mi... - odwrócił twarz w jej stronę. - ... Po co miałbym próbować zmienić kogoś, kto już znacznie ułatwia nam niektóre sprawy?

Popatrzyła na niego pewnym wzrokiem
- Hmm wiesz, miałeś chyba trudne dzieciństwo, co?
Bo teraz za wszelką cenę starasz się pokazać innym jak to wszystkie twoje plany się
udają a reszta ludzi wiecznie się myli i jak to mało wiedzą. Aż tak bardzo boisz się
porażki? Boisz się że stracisz w oczach swoich ludzi?

Uśmiechnął się krótko.
- Zabawne. Nie sądziłem, że nawiążesz do tematu trudnego dzieciństwa. Zważywszy na to, że sama nie miałaś z górki. - ominął kolejną kałużę. - Nie potrafię odpowiedzieć na twoje pytanie, Ateno. Ale cokolwiek jest tym, o co mnie osądzasz, przyczynia się do tego, kto z nas stoi po drugiej stronie krat.