Stacja Hydra

- Ty mu je wysłałaś. - strzepnął z rękawa liścia, który właśnie spadł z drzewa.

- "Odłóż przedmiot w to samo miejsce i wróć tutaj jutro w południe po więcej informacji" - przypomniała sobie - sprytnie. Tylko do tego było ci potrzebne moje nagranie?

- Powiedzmy. - przerwał na chwilę. - Widzę, że twoje nieufne nastawienie wobec nas wciąż się nie zmieniło. Cóż, mogę jedynie powiedzieć, że bardzo nad tym ubolewam.

- A czy zrobiłeś coś żeby je zmienić? - wyrwało jej sie - Przepraszam, czasami po prostu mam tak wiele pytań i denerwuję sie kiedy nie mogę uzyskać na nie odpowiedzi.

- W porządku. To ludzki odruch. - przez kilka sekund wpatrywał się przed siebie pustym wzrokiem, jak gdyby zastanawiał się, czy to odpowiedni moment na to, co ma zaraz powiedzieć. - Pamiętasz, jak powiedziałem ci, że zawsze dostaje się coś, czego pragnie się dostatecznie mocno?

- Pamiętam, Ben - odpowiedziała - Mówiłeś mi wiele rzeczy, dlaczego akurat do tej teraz wracasz?

- A gdybym powiedział ci, że tą wyspą włada pewna moc... Wspaniała moc, będąca główną przyczyną, dla której powiedziałem ci te słowa? - stanął w miejscu i spojrzał Lynette prosto w oczy. - Co, gdybym powiedział ci, że mały Leo, za którym tak bardzo tęsknisz... Którego tak bardzo kochasz... Mógłby stanąć przed tobą i osobiście powiedzieć ci, że jest cały i zdrowy. Co by było, gdybym spełnił ostatnią rzecz, jakiej brakuje ci do pełni szczęścia: pozwolił ci patrzeć, jak dorasta mały Leo?

Zaniemówiła na chwilę. Przez głowę przetoczył jej się tabun myśli.
- Nie wiem, Ben - odpowiedziała szczerze - Dlaczego teraz, gdy próbuję pogodzić się z tym, że już nie zobaczę Leo, ty chcesz dać mi nadzieję?

- Ponieważ... - zrobił krótką pauzę. - ... Wcale nie musisz godzić się z czymś, co może się zmienić. Ponieważ nie próbuję dać ci żadnej nadziei, Lynette. Chcę dać ci coś, czego możesz być pewna.

Spojrzała mu prosto w oczy.
- Jak to możliwe? - zapytała.
Jak to możliwe, ze ja zaczynam mu wierzyć?

- Rozmawiamy o twoim szczęściu, Lynette. O małym Leo. Czy ciekawość co do tych wszystkich: "co, jak, dlaczego" ma jakieś znaczenie wobec tego, co ci oferuję? - wciąż nie odrywał wzroku z oczu kobiety. - Sama przyznaj, czy gdybym powiedziałby ci o tym dzisiaj, czy jutro... A nawet za rok... Czy to coś zmieni? Zawsze spytałabyś mnie: "dlaczego właśnie teraz"? Nie ma na to odpowiedzi, Lynette. Każdy moment jest dobry.

Wsłuchiwała się uważnie w każde słowo mężczyzny.
- Więc chcesz mi dać Leo. Pozwolić go przytulić? Porozmawiać z nim? - urwała na chwilę - Chyba wiesz, jaka jest moja odpowiedź.

- Nie zrobię niczego wbrew twojej woli, Lynn. - uśmiechnął się. - Zastanów się nad tym... Prześpij się z tym i... - odszedł kawałek od dziewczyny. - Przyjdź do mnie, kiedy ochłoniesz i wciąż będziesz pewna swojej odpowiedzi. - dodał przez ramię.

Skinęła bez słowa głową. Gdy mężczyzna odszedł oparła się plecami o drzewo i osunęła na ziemię. W głowie miała mętlik. Wiedziała co chce zrobić. Nie wiedziała co zrobić powinna.

Dołączył: 04 Mar 2008 Posty: 197 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Wbiegł do pomieszczenia szukając wzrokiem Juliet. Po kilku minutach znalazł ją:
- Juliet! Mamy problem. Anna straciła przytomność. Teraz ją odzyskała ale nic nie pamięta. Nie pamięta mnie nie pamięta nikogo. Nie wiem co robić.