Stacja Płomień

Upadła na drewnianą ziemię. Przez kilka sekund wciąż leżała na niej, zastanawiając się co robić dalej. Podniosła głowę i spojrzała za siebię.
-Wspaniale. - Warknęła podnosząc się. Stała i wpatrywała się w dwóch mężczyzn stojących naprzeciw siebie.

- Skąd pewność, że zależy mi na osobie, którą trzymasz na muszce? - zapytał z ironią.

-Myślałem że obchodzą cie twoi towarzysze.Mnie zależy,dlatego robię to dla Lynette,miedzy innymi.-powiedział nadal mierząc do dziewczyny z pistoletu.Czuł jak pot spływa mu po głowie.Niechciał zabijać tej dziewczyny jednak,musaił coś zrobić,musiał jakloś ją uratować.Tak jak niezdązył uratować Mathew i Monic

- Gdyby naprawdę zależało ci na Lynette nie byłbyś na tyle głupi, by robić coś takiego. Swoją drogą to bardzo znajoma sytuacja, prawda Fate? Dziwię się, że nie wysunąłeś żadnych wniosków.

-Co,o czym ty gadasz.Skąd ty o tym wiesz-zaczął się naprawdę denerwować.Jego prawa ręka zaczeła mu niebezpiecznie drgać.

Co robić,co robić.Nie wiem wpakowałem się.Ale skąd on wie.Skąd wie o tamtym wydarzeniu-zadawał sobie pytania w myślach

Anna podbladła ze strachu. Czuła jak serce zwalnia bieg.
- Ben, proszę pomóż mi... - Szepnęła.

- Ilu jeszcze ludzi będzie musiało zginąć aż nie dotrze do ciebie, że to twój heroizm zabija osoby, na których ci zależy? - ciągnął. - Chcesz wiedzieć co robi teraz Lynette? Siedzi z kubkiem gorącej herbaty, przyglądając się zdjęciu dziecka, na którym jej zależy. Chcesz jej szczęścia, Will? A czy w ogóle wiesz co jest dla niej szczęściem? Czy w ogóle ją znasz?

- Potem będziecie się kłócić...- Powiedziała bardzo cicho, zaciskając dłonie w pięści.

Poczuł jak łzy płyną mu po twarzy.-Może masz rację,może i jej mocno nie znam.A jednak,powiedz mi co ty o niej wiesz.Prócz faktów.Bo wiesz ja ją poznałem od środka.Mam dla ciebie propozycję,wypuść ją.Niech wróci do domu.A ze mną możesz zrobić co chcesz.Aha może masz rację przez mój heroizm wiele osób cierpiało.Sam nigdy niezaznałem szczęścia,może i dlatego nie wiem co będzie dla niej najlepsze.Ale czuję że porywanie jej,nie jest dla niej najlepszym wyborem-powiedział

- Lynette zdobędzie swoje szczęście. Masz moje słowo. Ale nie znajdzie go tam gdzie myślisz. - rzucił chłodno.

-Obiecujesz,obiecujesz mi to.Że niestanie jej się krzywda.Jednak przed tym chcę usłyszeć jeszcze jedno.Co o tym wszystkim myśli ona sama-spytał

- Opuść broń...
Anna czuła,że zaraz wpadnie w panikę.
- Albo strzel albo ją opuść. Nie chce już przez to przechodzić...
Wiedziała,że traci nerwy.

Kątem oka dostrzegła jeszcze jeden pistolet, leżący pod stołem. Zapewne należał do Toma albo Mikhaila. Ostrożnie za plecami Willa zaczęła iść w stronę stolika.

- Will, dałem ci swoje słowo i nie zamierzam się powtarzać. To ostatni raz, jak proponuje załatwić to wszystko pokojowo. - przerwał. - Trzymasz na muszce człowieka, który nie jest jednym z Nas. Jest szpiegiem... Nie muszę ci chyba mówić, że w takim układzie nie masz na mnie żadnego haka. A skoro tak, to powiedziałem ci to wszystko jedynie z mojej dobrej woli.
Zrobił krok do przodu.

Anna nie zauważyła poczynania Megan. Była zbyt zajęta wpatrywaniem się w lufę broni. Przed chwilą czuła zimno, które ustąpiło miejsca gorącu. Nie zwracała na nim uwagi, łzy płynęł bez jej wiedzy.
Usłyszawszy słowa Bena odwróciła się w jego kierunku.
- Jesteś potworem...