Stacja Płomień

- Przepraszam, poniosło mnie. - Anna puściła Bena i oddaliła się w tył pomieszczenia.

Stał tak jeszcze przez chwilę, po czym usiadł na kanapie.
Spojrzał na Megan, wychodzącą z piwnicy.
- Świetni się spisałyście. - zadrwił.

Bez słowa przeszła przez salon i wyszła na zewnątrz, trzaskając za sobą drzwiami wyjściowymi. Usiadła na drewnianych schodach przed domem i wbiła wzrok w czarnego konia, stojącego za zagrodą.

Anna spojrzała na drzwi, które zatrzasnęła Megan.
- Nie wiem jakim cudem zdołał się uwolnić.

- A potem jeszcze przejść przez ZAMKNIĘTE drzwi... - popatrzył na Annę z ironią.

- Zamykałam drzwi, jestem tego pewna. Na pewno je zamknęłam.

- Były tak samo zamknięte jak te, przez które wykradziono ci dziecko? - siedział nieruchomo, wlepiając wzrok w dziewczynę.

- Uważasz,że robię wam na złość? Że za każdym razem gdy coś mi niewychodzi robię to celowo?

Wejrzał przez drzwi Mikhail.
-Co się znowu dzieje! Przestańcie się kłócić!

- Chcesz znać moje zdanie?
Odwrócił głowę w stronę drzwi.
- Wybrali kiepskiego szpiega...

-Kto jest szpiegiem? - zapytał o niczym nie wiedzący Mikhail

- Wiem, że nie jestem doskonała , panie idealny. Ale to nie skreśla mnie jako człowieka. Też mam prawo do błędu. Nie obchodzi czy będziesz mnie lubiał czy nie, chcę tylko aby okazano mi trochę szacunku.

- W przeciągu dwóch dni pozwoliłaś żeby wykradziono ci dziecko i sprawiłaś, że związany i zamknięty więzień stał sobie w holu mierząc do nas bronią. To rzeczywiście idealna droga do kupienia sobie szacunku. - odparł sucho.

-Przepraszam że przeszkadzam mili państwo, a może rozmawiajcie ciszej bo człowiek zasnąć nie może!

- Zamykałam te drzwi. Wtedy, w moim domu też je zamknęłam. Jak pamiętasz Alex miała zapasowe klucze i je otworzyła. Chciaż to też nie moja wina...- Zrobiła pauzę i spojrzała na Mikhaila. - Ja jestem szpiegiem... Ben, uwież mi staram się, nigdy nie będę taką jaką byście oczekiwalo. Nie umiem tak być, Ben.