Stacja Płomień

-Ale to było dawno. - Powidziała wskazując na czoło. -Zresztą... Sama sobie to zrobiłam. Kazałeś mi się 'ucharakteryzować' na kobietę, która wiele przeszła.

-Nie powiedziałem że jest psychopatą. Powiedziałem że kiedyś tak myślałem. I wiesz co ci powiem? Fajna z ciebie dziewczyna. Kiedyś zaprowadzę cię by mogła skontaktować się z tatą. Tylko nie może być tutaj Bena.

- Dzięki, Mikhail. - Zaśmiała się. - Przynajmniej jedna osoba uważa ,że jestem fajna.

- "Może powinnam uderzyć głową w drzewo"... - zacytował cicho. - Nie sądziłem, że mówisz poważnie.
Zapadła krótka cisza.
- Jak się czujesz? - zapytał w końcu.

Spojrzała na niego lekko zaskoczona.
-Ja... Nienajgorzej. A dlaczego pytasz?

-Nie ma za co. - dobra, chyba pójdę się zdrzemnąć.

Ben, już chyba nikt cię nie lubi

- Jak chcesz. Ja chyba będę szła. Tylko nie wiem czy mam gdzie wracać.

- Wszystko co robimy, Megan... - przerwał na chwilę. - Wszystko co kiedykolwiek zrobiliśmy, żyjąc tutaj, było konieczne. Siły, które zaatakowały tą wyspę są potężniejsze niż ci się zdaje i w swoim postępowaniu muszę podjąć wszelkie możliwe środki, by ją powstrzymać... By ocalić swoich ludzi. - wyjaśnił.

-Śmierć mojej matki też była konieczna? - Pomyślała odrazu.

-Czy rozbitkowie mają szansę wydostać się z wyspy?

- Nie mają, Megan. - odpowiedział bez chwili zastanowienia. - Nie oznacza to jednak, że nie będą próbować. Naszym zadaniem jest wybić im ten pomysł z głowy.

-Skoro nie wydostaną się z wyspy, dlaczego mamy im wybić z głowy pomysł? Przecież i tak im się nie uda. Zresztą, skoro mają tu zostać na długo, możemy to wszystko rozwiązać pokojowo, prawda?

- Jacob bardzo starannie wybiera swoich ludzi. Z pewnością nie będą to pierwsi lepsi rozbitkowie z przypadkowej katastrofy lotniczej. Wielu z nich to źli ludzie... Wielu nie potrafi nawet poradzić sobie ze samym sobą. - życzliwy uśmiech, który wcześniej zawitał na jego twarzy zniknął bezpowrotnie. - Powiedz mi, Megan... Czy jeśli jacyś intruzi nachodzą cię w twoim domu, od razu przedstawiasz im swoją rodzinę, dzielisz się z nimi swoim dobytkiem i zdradzasz swoje największe sekrety? Pozwalasz im usiąść na wersalce i wystawić nogi na stół?

-Nie. - Mruknęła odwracając wzrok. -Oni postrzegają nas jako morderców, porywaczy i złych ludzi.

- Chyba wyczuwam w twoim głosie lekką pretensję odnośnie dziecka Claire... - rzucił.

-Skąd taki wniosek? Nie mam pretensji o to. Właściwie, cieszę się, że jest pod 'naszą' opieką. I... że jest w dobrym miejscu.