Stacja Płomień

Wzruszyła ramionami.
- A jaki mam wybór? Jeśli będę się stawiać to ogłuszycie mnie i obudzę się w małym, ciasnym pomieszczeniu w waszej wiosce. Pójdę z Wami dobrowolnie. Musze jednak mieć pewność, ze Will bezpiecznie wrócił na plażę.

- Dałem ci swoje słowo.
Oparł się o ścianę.
- Gwarantuję ci też, że warunki w jakich się znajdziesz nie będą w niczym przypominały małego, ciasnego pomieszczenia. Nie jesteśmy tacy, za jakich nas masz, Lynn. Choć oczywiście masz prawo tak myśleć.

- Dziękuję bardzo za pozwolenie - rzuciła - jak na razie to wiem o was tyle, ze porwaliście dziecko Claire, zabiliście Evelyn i Maye, zostawiliście Atenę i Ryana bez tratwy na morzu, że nie wspomnę o wizycie Ethana i jego noża na plaży. Jak myślisz, za kogo mam was uważać?

Nie okazywał po sobie żadnych emocji.
- Wszystko co zrobiłem, zrobiłem by chronić moich ludzi. - wyjaśnił. - A jeśli chodzi o Claire... Zapewne nie zdajesz sobie sprawy, że leciała lotem 815 po to, by sprzedać swoje nienarodzone dziecko za śmieszne pieniądze?

Spojrzała zdumiona na Bena.

O nie, Claire, nawet nie wiesz na jakie cierpienie chciałaś się skazać.

- A ty myślisz, że wszystko jest takie proste - zareagowała emocjonalnie nie kontrolując swoich słów - Świat nie jest czarno-biały. Najlepiej jest od razu ją potępić. Wyrodna matka... A może ona nie miała innego wyjścia, może musiała - zamilkła na chwilę i już cichszym głosem dodała - widziała jak przytulała swojego synka do piersi, jak się na niego patrzyła. Oczami pełnymi miłości, oczami dumnej matki...

- Oczywiście nie spodziewałem się, że uwierzysz mi na słowo. - sięgnął ręką do tylnej kieszeni. Wyjął z niej poskładaną kartkę papieru. - Oto kopia dokumentu, który złożyła Claire. Suma... Termin... Podpis... - podał jej dokument.
Poczekał aż Lynn zacznie czytać.
- Zaufaj mi, wiem o Claire znacznie więcej niż ty. Nie musisz jej bronić. - zrobił pauzę. - I masz rację... Świat nie jest czarno biały... Ale tylko "tamten" świat. Wielki świat, w którym wszyscy się gdzieś spieszą. Nowe życie, które chcę ci zaoferować nie jest przesycone tym, czego zdążyłaś tak bardzo znienawidzić.

Prześlizgnęła wzrokiem po dokumencie. Wydawał się prawdziwy.
- Skąd ty tak wiele o nas wiesz? Tu już niech chodzi przecież o podstawowe dane. Gdybyś tylko je znał pomyślałabym po prostu, że masz dostęp do jakiegoś archiwum. Ty jednak jesteś wtajemniczony w najbardziej skryte i intymne sfery naszego życia? Jak?

Uśmiechnął się.
- Kolejne pytanie, na które na razie nie mogę ci odpowiedzieć. - odebrał od dziewczyny dokument. - Jesteś dobrym człowiekiem, Lynette. Mimo, że twoja przeszłość skrywa wiele bolesnych spraw, uważam cię za dobrego człowieka. Sama więc widzisz, że nie "potępiam" ludzi odgórnie. - po chwili dodał jeszcze: - Wiem za kogo Nas bierzesz... Ale tak naprawdę jesteśmy dobrymi ludźmi.

- Dużo tych pytań bez odpowiedzi.

Czy jestem dobrym człowiekiem? Nie wiem. Tyle zrobiłam...

- Dobrze Ben. Pójdę z wami - postanowiła zaryzykować - kiedy wyruszamy?

- Wkrótce. - podniósł się i wziął do ręki talerzyk . - Podjęłaś słuszną decyzję. Potrzebujesz jeszcze czegoś?

- Nie. Chyba sie teraz prześpię. Dzięki za tosty.

- Przyjdę po ciebie za niedługo. Cześć.
Wyszedł z pomieszczenia, zamykając za sobą drzwi.
- Mam nadzieję, że tosty ci smakowały, Megan. - rzucił do dziewczyny, wchodząc do kuchni.

-Tak, nawet bardzo. - Mruknęła siadając na kanapie.
-Właściwie, wogóle ich nie miałam w ustach...

Ann bez słowa minęła Bena i podeszła do Megan.
- Widzę, że już wróciłaś.

Odwróciła głowę w stronę dziewczyny.
-Will chce z Tobą porozmawiać.