Stacja Płomień

-Więc dlaczego go nie zabiłeś? - Prychnęła stając przy stole. Podniosła z blatu filiżankę pełną gorącej herbatę i przystawiła ją do ust.

Kobieta starała zebrać myśli,lecz przeszkadzał jej w tym płacz dziecka. Przerażona i zdenerwowana spojrzała na malca kompletnie nie więdząc co ma robić.
- Ja, nie potrafię... - Powiedziała cicho. - Nie dam rady się nim opiekować.- Czuła jak frustracją wzrasta wraz z każdym jej słowem. - Trzeba oddać je matce. - Mówiła coraz głośniej.. - Jak jesteś taki mądry, Ben, to zaopiekuj się nim sam...

- A jak myślisz? - Mathew rzucił Megan zimne spojrzenie. - Jeśli ktoś biegł za nami zatrzyma się przy tej brudnej świni i zaniesie go na plażę, zaniechując pościgu! Myślisz, że ktokolwiek zrobiłby to samo widząc walające się zwłoki?!

-Spokojnie Matt. Nie chciałam Cię zdenerwować. - odpowiedziała z lekkim uśmiechem. Ruszyła w stronę kuchni. Po chwili wróciła trzymając w dłoni kilka wacików i wodę utlenioną. Przechyliła butelkę, nalała na wacik wodę i przyłożyła mu go do nosa.
-Biedactwo. - Zadrwiła siadając na kanapie.

- Pod warunkiem, że ty zaopiekujesz się za mnie moimi ludźmi, Anno. - rzucił suchym głosem.
Anna milczała.
- Tak myślałem. - dodał.

Jedno słowo za dużo a będziesz martwa. Zaraz pęknie niewidzialna nić.
- Zrobiłabym to gdybym tylko umiała, a każdy wie , że tego nie potrafię. Tak jak nie potrafię zaopiekować się tym dzieckiem. - Powiedziała wolno i powoli , jakby zastanawiała się nad każdym słowem. - Zresztą , przez 15 lat niewiele się tutaj nauczyłam. Lecz, mam taką nadzieję i czuję, że kiedyś , pewnego dnia, ktoś odkryję tą wyspę...

Na zewnątrz Magnus krzyknął:
-Mikhaił! To ja, Magnus! Przychodzę zobaczyć co u ciebie! Nie ma ze mną nikogo, odłącz na chwilkę pułapki i wpuść mnie!

- Zaopiekujesz się tym dzieckiem, Anno. Wychowasz go jak własnego syna. - powtórzył, ignorując wcześniejsze uwagi dziewczyny.
Udał się do swojego pokoju.

No pięknie, wpakowałaś się,kochana. Po co ci to było...?
- Ależ, dobrze, jak sobie życzysz mój panie! Może podać herbatkę?- Krzyknęła w bliżej nieokreślonym kierunku. - Tom? Megan? KTOKOLWIEK?!

Nienawidzisz go?
Prawda zawsze bywa ukryta pośrodku. Czy tego chcesz czy nie.

-Dziękuję, ale mam już jedną. - Odpowiedziała z rozbawieniem, przyglądając się zdesperowanej Annie.

- Na prawdę , to było mocne! Aż pękam ze śmiechu... Litości... Nie wytrzymam tego dłużej... Od 15 lat, podaj , przynieś , zrób tamto , siamto! Koniec! Nein, no, nie! - Wskazła na drzwi Bena. - Oficjalnię mówię, mam go dość

Nastawał ranek. Wszyscy byli zadowoleni powodzeniem misji, którą zlecił Ben. Na jego twarzy można było zauważyć wielką satysfakcję.

-Ann, spokojniej. Jeśli coś Ci się nie podoba załatw to z Benem, a nie wyżywaj się na nas. - Mruknęła kładąc się na kanapie. Chciała wreszcie odpocząć po długiej ucieczce z obozu.

- Jasne, już widzę tą rozmowę. Spokojnie, kulturalnie, przy herbatce i ciasteczkach. Mogę usiąść? - Wskazała na kanapę. - I, nie wyżywam się na was, na tobie. Po prostu, to wszystko zaczyna mnie pomału przytłaczać.

-Dlaczego wątpisz w tą rozmowę? - Spytała spokojniejszym tonem, podkładając pod głowę poduszkę.