Stacja Płomień

Siedziała bez ruchu, trzymając w dłoniach szklankę.
-Ona to powiedziała... - Wciąż nie mogła otrząsnąć się z tej sytuacji. -Powiedziała, że Cię kocha. Ben, to wszystko było zaplanowane? Odejście Anny również?

Usiadł obok Megan.
- Po porannej 'męskiej rozmowie' z panem Fate'm od początku wiedziałem, że trafiłem w jego punkt honoru. Po co mielibyśmy tracić czas na wymianę, skoro Will sam uwolni naszego człowieka, jeśli tylko obiecam mu w zamian szczęście Lynette, którą tak gorąco do nas przekonywałem? - zrobił przerwę. - Ann była szpiegiem. Jej ucieczka razem z naszym zakładnikiem była pewna. Wystarczyło kilka chłodnych słów, by zaczęła szukać przyjaźni, której nigdy nie doznała. Nie przez przypadek wspomniałem przy Willu o tym, że jest szpiegiem. Wiedziałem, że chłopak się tym zainteresuje i będzie chciał jej pomóc. Teraz jest niegroźna. Jej miejsce zajmie Lynette. Zaopiekuje się dzieckiem ponieważ bardzo żałuje tego, że kiedyś pozbyła się swojego i chciałaby to naprawić.

-Tak łatwo jej zaufałeś? Skąd pewność, że nie wykorzysta sytuacji, aby odzyskać dziecko i wrócić z nim do Claire? Ja... - Przerwała na chwilę, aby znaleźć odpowiednie słowa. - Ja nie chcę się wtrącać w Twoje decyzję Ben, ale możesz później tego żałować.
Nie patrzała na niego. Wciąż wpatrywała się w stolik. Nie oczekiwała tego, że mężczyzna jej posłucha. Właściwie, nigdy tego nie robił. Nigdy nikogo nie słuchał.
-Wiedziałeś o uczuciu, które Anna żywiła do Ciebie, Ben?

- Powiedzmy. - rzucił obojętnie i nalał sobie soku. - Nie musisz się martwić o Lynette. Będą pewne ... okoliczności... które zatrzymają ją u nas z własnej woli. - spojrzał na Megan. - Mam nadzieję, że nie nabili ci kolejnego siniaka?

Oparła się o tył kanapy i podkuliła pod siebie nogi.
-Nic mi nie zrobili. Zresztą, nie wiem czy znaleźliby miejsce na kolejne siniaki. - Zaśmiała się cicho.

- Cóż, siniak to najgorsze, co mogło cię spotkać w obecnej sytuacji. Nie było mowy o strzelaniu. - również oparł się o kanapę. - Bronie, które zabrał Will nie były naładowane. Rano wyjąłem z nich naboje.

-Jeśli 'coś' im się przytrafi, nie będą mogli się obronić. - Odrzuciła przeszkadzające kosmyki włosów za plecy i zaczęła kreślić palcem kółka na spodniach.

- Nie martw się. Wrócą na plażę cali i zdrowi. - zapewnił bez emocji w głosie. - Jedyna obawa jaką może żywić Fate, to obawa przed samym sobą... A nie chcemy chyba żeby strzelił sobie w głowę przed tym, jak wypuści Richarda? - odłożył na stolik pustką szklankę po soku. - Mikhail przyrządza naprawdę pyszne napoje.

-To...zwykły sok z kartonu. Mikhail nie miał z nim nic wspólnego.
Przecięta warga bolała już coraz mniej.
Bez Anny wydawało się...pusto.
W środku panowała cisza.
-Kiedy wracamy?

- Za jakąś godzinę. - odpowiedział. - Mikhail musi coś jeszcze zrobić przed tym, gdy opuścimy Stację.
Spojrzał na dziewczynę:
- Coś cię trapi, Megan?

Pokręciła przecząco głową.
-Zupełnie nic.

- Oczywiście. - wstał z kanapy. - Nasz gość chyba wyrwał cię ze snu... I to w dosyć... Oryginalny sposób. - uśmiechnął się do dziewczyny. - Możesz się położyć. Nie będę ci przeszkadzał.

-A zaśpiewasz mi kołysankę? - Spytała z ironią, opadając na miejsce, gdzie wcześniej siedział Ben.

Za oknem widać było zachodzące słońce.

Megan: 200XP
Ben: 200XP
Lynette: 200XP

-Ben! Podejdź tu... - Chodziło mu by podszedł do telewizorów stacji.