Wyprawa

Przez chwilę wpatrywała się z przerażeniem w rannego Mathewa. Kiedy usłyszała słowa Toma, odetchnęła z ulgą i wróciła do zajęcia. Uniosła wyżej głowę Ateny i na wysokości jej ust przewiązała kawałek materiału.
-Przynajmniej będą cicho. - Mruknęła zaciskając węzeł.

Ale to co Megan nie było prawdą. Art się ocknął.
- Oho! Inni ...heloł wogóle! Ale z was krejzole...ee nie no już mi się poprzewracało w głowie. Pośpiewamy? Chcecie też do domu? My też...haha...jaki zbieg okolicznośći. Śpiewajmy...dopóki i was komary nie pogryzą heh..

Spoglądała z zaskoczeniem i jednocześnie politowaniem na śpiewającego mężczyznę. Jej warga drgnęła. Wcale nie było jej do śmiechu. Mieli wykonać zadanie bez żadnych błędów, a nagle pojawił się pierwszy.
-Dlaczego strzałka nie zadziałała?
Najdziwniejsze było to, że chłopak w ogóle nie przejął się sytuacją. Nadal chodził w kółko, wygadując jakieś głupoty. Przewróciła teatralnie oczami i szybkim ruchem zdjęła z nogi but. Ściskając go w dłoni, podeszła do niego.
-Koniec przedstawienia. - Oznajmiła, uderzając go w głowę ciężką, twardą podeszwą buta. Chłopak padł na trawę ogłuszony.

Tom stał chwilę patrząc z niedowierzaniem na całe zajście.
- Aa... - wydusił w końcu. - Dokończ robotę zanim reszta się ocuci, Megan. Ja pomogę Mathewowi. - dodał, zarzucając na siebie sprawną dłoń rannego. - Chodź, chłopie. Pomogę ci usiąść.

Z powrotem wsunęła na nogę but i wróciła do Ateny. Zarzuciła jej na głowę worek i związała dłonie. Po chwili zrobiła to samo z pozostałą trójką.
-Nie mam pojęcia, dlaczego Ben kazał sprowadzić Artemisa... - Rzuciła, podnosząc się z trawy. Przeszła nad nieruchomym ciałem Jacka i usiadła obok Toma, który oglądał ramię Mathewa. –Jest bardzo źle?

- Wręcz przeciwnie... Jest bardzo dobrze. - odparł Tom, zwracając się w stronę Megan. - Oczywiście o ile można tak powiedzieć o kimś, kto właśnie został postrzelony. Kiedy dotrzemy na łódź założymy mu opatrunki i niedługo wróci do zdrowia.

-To...Dobrze. - Mruknęła odwracając wzrok. -Kiedy się obudzą?

- Za jakieś 30 minut. - odparł Tom. - Przynajmniej tak wyczytałem na opakowaniu. - zaśmiał się. - Jak tylko odzyskają świadomość - ruszamy w drogę. Nie ma na co czekać.

Otworzyła oczy. Przynajmniej tak się jej zdawało bo cały czas wokół niej panowała
ciemność. Próbowała przypomnieć sobie co się stało. Czemu leży.
Świadomość powracała powoli. Chciała się podnieść z ziemi ale nie potrafiła.
Zauważyła się że jest związana i zorientowała się że wpadli w ręce Innych.
Tylko kiedy

- Nasi goście zaczynają się szamotać. - po dłuższej chwili Tom wstał z pnia drzewa i podniósł na nogi zdezorientowanych rozbitków. - Zapewne nie orientujecie się w sytuacji, ale jest nas tu całkiem sporo i każdy z nas trzyma w ręku broń. To taka informacja, na wypadek gdyby któremuś z was przyszło do głowy coś głupiego... Odradzam. - schował broń za pasek i odwrócił się do załogi. - Ruszamy?

Kiwnęła głową i podniosła się.
-Ja wezmę doktorka. - Rzuciła, przechodząc obok Toma.
Chwyciła linę, która była obwiązana wokół dłoni Jacka i ścisnęła ją palcami.

- Wycieczka, ruszamy! - zawołał Tom, pchając do przodu pozostałych zakładników.
Mathew szedł z tyłu, wciąż trzymając się za obolałe ramię.
- Za jakieś dwie godziny będziemy na miejscu. - wywnioskował Tom. - Pójdziemy nieco krótszą drogą.

Szła powoli nie wiedząc dokąd.
Rozpoznała jedynie głos Megan i Toma.
Miała nadzieję że reszcie rozbitków nie stała się żadna krzywda.

Ryan próbował wypluć knebel.
-Yyyy... Myy...- wydusił z siebie Ryan.
W końcu osiągnął swój cel.
-Po co nas zabieracie? Po co nas napadliście? Gdzie jest Lynn?!

Usłyszała głos Ryana
Jak to dobrze, nic mu nie jest. Żyje - odetchneła z ulgą