Bunkier

Dołączył: 05 Mar 2008 Posty: 103 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

-Dzięki.-Wzięła od niego kubek z wodą i postawiła obok siebie.

-Chcesz to możesz już iść...nie musisz cały czas tu siedzieć.-Powiedziała zdając sobie sprawę z tego że trzyma go tu prawie pół dnia.

-Ja tu nie widzę nic do roboty, a przy takiej dziewczynie to nawet tydzień mógłbym siedzieć.- uśmiechnął się do Amandy.

Dołączył: 05 Mar 2008 Posty: 103 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

-Ha..wiesz co rozśmieszasz mnie..-Powiedziała do niego i wzięła łyk wody.

-Niby co takiego we mnie jest że chcesz tu siedzieć..ja nic fajnego we mnie nie widzę.-Powiedziała do niego i uśmiechnęła się.

-Typowa dziewczyna- zaśmiał się Michael.
-Nawet choćby tysiąc osób mówiło jej że jest fajna to ona i tak się będzie uważała za niefajną.- powiedział po chwili.

Dołączył: 05 Mar 2008 Posty: 103 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

-Nie mówię że jestem nie fajna..tylko że..nic takiego fajnego fajnego we mnie nie ma..wiem że nie zrozumiesz-Powiedziała.Usłyszała dźwięk w bunkrze,który wywołał komputer.

-Leć..-Powiedziała do Michaela trącając go ręką żeby poszedł wpisać liczby do komputera.

Podszedł do komputera, usiadł przy nim i zaczął wpisywać liczby.
4..8..15..16..23..42
Zegar wrócił do pokazywania liczby 108. Michael wrócił do pomieszczenia w którym była Amanda.
-To o czym pogadamy? - zapytał dziewczyny.

Dołączył: 05 Mar 2008 Posty: 103 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

-W sumie to..nie wiem.Może ty coś wymyśl..mi się nie chce-Odpowiedziała mu i uśmiechnęła się lekko.

-To może opowiedz coś więcej o tym co robiłaś przed katastrofą, bo z naszych rozmów wiem tylko że byłaś siatkarką.- powiedział do Amandy.

Dołączył: 05 Mar 2008 Posty: 103 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

-Oprócz tego że byłam siatkarką to chyba..nic szczególnego nie robiłam.Jak miałam 7lat zmarł mi ojciec..a matka obwiniała mnie za jego śmierć..ale nie wiem sama czemu.Jak umarł to chciałam go pomścić i uczyłam się trochę..strzelać.No i to chyba wszystko.-Opowiedziała mu wszystko i przykryła się kocem.

-To może..teraz ty coś opowiedz.

Dołączył: 15 Mar 2008 Posty: 59 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Czuła się uroczo pominięta. Należała do osób obdarzonych ponadprogramowym wzrostem i zazwyczaj ludzie nie mieli problemu z zauważeniem jej. Ale miłość rządzi się innymi prowami, przecież. Westchnęła i całkowicie przypadkowo przysłuchiwała się wzruszające konwersacji, w której to Amanda i Michael zdradzali sobie swoje najskrytsze tajemnice. Owe tajemnice było, o zgrozo!, ciekawsze nawet od Dostojewskiego.
Zastanawiała się, ile jeszcze będą przekonani o pozornym odosobnieniu.

Wstał. W końcu kiedyś z tego magazynu z jedzeniem trzeba było wstać . Gruby nie był wcale. Poszedł w stronę salonu ich jakby. Rozejrzał się i wyszedł przed bunkier.
- Ile jeszcze czekać trzeba na ratunek...
Rzekł cicho jakby sam do siebie. Wlaściwie sam do siebie

-Musimy... Wyjaśnić sobie pewne rzeczy.
Jak to zacząć?!
Czuł się bezradny.
No powiedz coś!
Zatkało go i gapił się cały czas nie mówiąc nic.

Westchnęła.
-Tak. Powinnam Cię przeprosić. Bezsensu było się obrażać o to, że jesteś narkomanem. Gdy to przemyślałam czułam się jak idiotka. Jeszcze raz przepraszam.

-No więc mówisz że teraz moja kolej...?- powiedział do Amandy głosem trochę pytającym.
-No to zaczynamy... chodziłem do szkoły,potem do collegu a od ośmiu miesięcy pracuję w telewizji. Jak widzisz nie miałem pasjonującej przeszłości- zaśmiał się.

-Claire... Bo to ja powinienem przeprosić. Naćpałem się jak debil i... Wiem że powinienem z tym skończyć, ale... No wiesz... Więc to ja przepraszam...