Dżungla (przednia część)

Wyszedł do dżungli. Jakoś zebrało mu się na to mówienie do siebie jak mu tu źle . Jak to nikt go nie lubi. Jak bardzo chce już do domu. Biegł, szedł na zmianę. Byle iść gdziekolwiek. U rozbitków i tak już nie zaznałby jakiejś przyjaźni, więc samotność byłaby lepszym rozwiązaniem. Jak nie ostatecznym.
- Matko...gdybyś wiedziała jak tutaj cierpię...

Gwałtowny wiatr zerwał się praktycznie w jednej chwili.
Niewyraźny, czarny dym przemknął za plecami Artemisa, jednak zbyt szybko, by chłopak mógł go zobaczyć.
Ciszę przerwały przeszywające szepty...

- Co się dzieje? Tak! Jeszcze deszcz...super! Wszystko przeciwko mnie! Jeszcze ...jeszcze nie wiem...smoki, orki niech wyskoczą. Szeptajcie sobie co chcecie. I tak nic ciekawego pewnie mi nie powiecie. Też umiem szeptać i co? ... Matko, mogłem nie jechać na żadne wycieczki. Wcale mi się nie przydają...
Było mu bardzo smutno. Zwolnił już. Wydawało mu się trochę, że zwariował albo jego wyobraźnia płata mu figle. Słyszy głosy. Trudno. Może to jego sumienie chce mu coś podpowiedzieć?

Dołączył: 05 Mar 2008 Posty: 103 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Weszła do dżungli.Rozejrzała się naokoło jednak nikogo nie było w pobliżu.

-Art!!!!-Zaczęła krzyczeć żeby chłopak mógł ją usłyszeć.Sama nie za bardzo go lubiła..w końcu był w stosunku do niej chamski.Ale nie chciała kolejnej śmierci.Ruszyła się z miejsca i zaczęła biec przez dżunglę do miejsca w którym coś usłyszała.Ból nóg powoli zaczął ustępywać.Po chwili całkowicie minął.

Boże..co to za wyspa..

Amanda ustała na chwilę żeby dotknąć swoich nóg.Wcale nie czuła bólu.Postanowiła biec dalej i znaleźć Arta.

Matka Arta stała w wysokich, gęstych trawach.
Wyciągnęła dłoń w stronę chłopaka:
- Cyfry... - wymamrotała. - Artemis... Cyfry muszą zostać wpisane. Nie pozwól im żeby... - przerwała, gdy usłyszała nawoływania dochodzące z głębi puszczy. Odwróciła się i zniknęła za drzewami.

- Mamo! Mamo ale ja wiedziałem, że ty nie zostawisz mnie tutaj! Są helikoptery? Ja..ja im powiem by wpisywali ale zaczekaj! Proszę! Idziesz po pomoc? Poczekaj na mnie!
Teraz dostał jakby wewnętrznej siły by biec za nią. Chciał pomóc innym rozbitkom poprzez ratunek dla niego. Ale i ktoś musiałby wtedy zostać i wpisywać cyfry. Tylko kto?

Niestety po matce Artemisa nie został żaden ślad. Dosłownie rozpłynęła się w powietrzu...

- Mamo?...
Rzekł i rozejrzał się dookoła. Dlaczego go zostawiła? Co ona może wiedzieć o liczbach? I może to też mu się wydawało jak te szepty? Ona by przyszła...pomogła. A nie zostawiła. Spojrzał znów za siebie. Nic. Przed sobą. Nic. Usłyszał, że ktoś biegnie. To Amanda. Czekał już tylko na nia. Nie chciał nic pokazywać, że tu jest czy wolać ją.

Dołączył: 05 Mar 2008 Posty: 103 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Podbiegła wreszcie do Arta.

-Art..czemu uciekłeś?-Spytała i podeszła do niego żeby mógl zobaczyć że to ona.

-Powinniśmy tu się zatrzymać na godzinkę lub dwie- powiedział gdy doszli do małej polany- do bunkra i tak nie dojdziemy przed zmrokiem

- Miałem dosyć już tego wszystkiego. A wiesz co widziałem? Moją matke! Czyli ktoś po nas jednak gdzieś przyjechał! To znaczy...przyleciał. I szepty były najpierw a potem ona. I ona powiedziała, że musimy wpisywać liczby. Nie wiem czemu ale powiedziała. Nie widzę w tym sensu. Słuchałem się zawsze jej...no ale spróbować można. No to się rozgadalem. Nie mówiła, że to JA mam wpisywać, więc to jest ok. A uciekłem...mam dosyć tego wszystkiego! Już większą krzywdę robią mi rozbitkowie niż ci Inni! Oni są może dobrymi ludźmi!

(Nawiązania do Dobrych Ludzi.)

Dołączył: 05 Mar 2008 Posty: 103 Przeczytał: 0 tematów Ostrzeżeń: 0/5

Wysłuchała go bardzo uważnie i była pod wrażeniem jego rozgadania.

-Art..nikt tu nie przyleciał i dobrze o tym wiesz.Przywidziało Ci się..Co do rozbitków to chyba nie wszyscy bo nie pamiętam żebym kiedyś zrobiła Ci jakąś krzywdę.Inni na pewno dobrzy nie są bo chcą nas zabić..zresztą sam wiesz.Nie wmawiaj sobie tego bo jeszcze do nich pójdziesz i Ci się coś stanie.Ty też nie jesteś dobrym człowiekiem...gdybyś takim był podziękował byś..życie Ci ratuje..wykrwawiłbyś się gdyby nie ja.Wiecznie nie zadowolony i nie miły Art..chłopaku..weź ty się nad sobą zastanów raz a dobrze.Teraz Art...wróć ze mną do bunkra...

-Bunkier....szybko...-wymamrotał pojedyńcze słowa,które były jego ostatnimi.Stracił przytomność.

Zdublowany post :-/ Do kasacji.

Prawieże ją polubił w początkowych fazach. Lecz gdy zaczęła mu wypominać jaki to zły jest spojrzał na nią gniewnie.
- Nigdzie nie idę. Coś zrobią? I tak nikogo to nie będzie obchodzić. Oni coś mi zrobili? Jedna osoba a po pojedynczych jednostkach nie powinniśmy oceniać wszystkich. Ten ich przywódca jakiś...on był dobry. Dał mi wodę i kazał wracać. A inni nie. A tutaj? Tutaj tylko ty mi pomogłaś jak on. I wogóle...to po co ja wam tam jestem co? By kolejni psychopaci przyłazili? Tutaj na serio widziałem moją matkę! Ale zniknęła bo chyba się wystraszyła, że ktoś tu biegnie...ja nie wiem co robić. Ja tak bardzo chcę do domu. Tutaj...nie mam przyjaciół, znajomych ..nikogo! Nie mam po co tu być. Inni...jedyne co mi się w nich podobało to postawa ich przywódcy. Pomógł mi...