Dżungla (przednia część)

Biegł między drzewami.
Chciał jak najdalej być od nich wszystkich.
Robiło się coraz zimniej.
Nie miał już sił.
Usiadł pod drzewem.
Było mu bardzo zimno.
Nagle usłyszał jakiś szelest.
Zamknął oczy.
Zabij mnie. Zabij mnie!
Shawn!
Próbował wstać.
Biegł dalej.
Ale już wolniej.
...

Nie wiedziała gdzie idzie. Chciał go zobaczyć.
-Charlie! Przepraszam! Nie chciałam dawać ci dawać takiego wyboru! Nie chcę cię stracić!-krzyknęła.

Szedł przed siebie. Mijały minuty, a być może nawet godziny.
Nie wiedział gdzie idzie, ale coś mu kazało iść przed siebie.
Ciągle czuł, że stanie się coś złego, ale chciał jedynie wrócić do Anny, wrócić do domu.

Mijały kolejne minuty, a być może kolejne godziny. Peter był zmęczony.
Usiadł pod drzewem i zastanawiał się nad swoją przyszłością. Nie widział przed sobą żadnych perspektyw...

- Nie martw się. Nie będzie bolało. - stanęła przed nim Anna w swojej najpiękniejsze sukience. Jej ulubiona.

Black stanął na nogi, ale nie mógł nic powiedzieć. Czuł tylko jak łzy spływają mu po policzkach.

- Anno... - nie mógł dokończyć. Dosłownie.

Nie mógł nabrać powietrza, dusił się.
Czuł na szyi nacisk. Czarna mgła... Dym. Black wisiał nad ziemią około 20 cm.
Anna uśmiechnęła się i ruszyła w stronę dżungli.

Gdy kobieta zniknęła, Peter zaczął próbować rozluźnić nacisk i uwolnić się.
Wszystko na nic.

Dlaczego? - ostatnia myśl.

Obraz przed oczami zaczął się rozmywać. Peter przestał wierzgać nogami.
Myśli zgasły.

Na ziemię upadło martwe ciało.

Biegł przed siebie jak najdalej.
Było coraz cieplej.

Ktoś krzyczał z tyłu.
Charlie nie chciał wiedzieć kto to.
Nagle zatrzymał się i zobaczył przed sobą jakiś... bunkier.
-O kurczątko!
[BUNKIER]

Gdy nikt nie przychodził Claire zaczęła wracać.
-Tylko nie zrób niczego głupiego...-powiedziała do siebie i wróciła na plażę.
[plaża]

Szedł prowadząc grupę po śladach Artemisa,wiedział jednak że niedługo się one skończą i będzie musiał użyć chłopaka by wskazał dalszą drogę.

-Mam prośbę,starajcie się nie zabijać,chyba że ta osoba by chciała was zabić.Uważajcie na naszych porwanych,i na kobiety z dziećmi.

-Kobiety z dziećmi? Hmm, naprawdę, dużooo mnie ominęło.

-Spokojnie Will, jest to niby pokojowa wyprawa ale jak co to mój karabin jest gotów- powiedział Michael.

-Dobra,dobra w sytuacji zagrożenia róbcie co chcecie,ale chcę to w miarę pokojowo załatwić.I nie chcę śmierci postronnych-powiedział

-Spoko, zauważę jeśli ktoś będzie miał broń- powiedział do Willa.

Szedł do przodu włócząc nogi za sobą. Wkurzyło go trochę to, że mu nie ufają. Szedł dalej. Nawet nie miał noża czy badyla. Z pięściami akurat dużo by zrobił.
- Tędy...teraz tędy...o a może tędy...no nie. Tędy.
Mówił i pokazywał.
Ja przewodnik? Jasne...szlag. To nie jest życie dla mnie...to jakaś życiowa pomyłka
- Już niedługo...

-Są tu jeszcze nieliczne ślady ich wędrówki za którymi możemy podążać jednak niedługo może zacząć się ulewa więc powinniśmy się śpieszyć-stwierdził.
Sayida ciekawiło co zastaną gdy spotkają "innych". Nie wiedział czy spodziewać się prymitywnej wioski, kolejnego bunkra czy może czegoś zupełnie innego.

-Wyczuwam niepokojącą niepewność w twoim głosie Art- powiedział.

- Wiesz..ja czasami też, że sam nie wiem czy mogę sobie ufać.
Rzekł i obrócił jego slowa w żarty.
- To teraz tędy..o...podobne drzewo do tamtego...hehe...ale nie identyczne! To jest na serio dobra droga...
Tego akurat był pewny.

Podszedł do Artemia i powiedział-Art w twoich rękach leży życie 5 osób,w tym nowonarodzonego dziecka.Spróbuj sobie przypomnieć,proszę