Jaskinia

- Jasne, już słyszę te nadlatujące helikoptery - powiedziała z ironia
Dziwny człowiek. Ma w sobie coś takiego...takiego... Nie potrafię tego nazwać

-To chyba masz coś ze słuchem-odpowiedział John uśmiechając się ironicznie.

Zaczął iść w jej stronę jak jakiś psychopata...
Zaczął szurać jedną nogą jakby go obciążała.
Zaczął mrugać jedną powieką nerwowo żeby przestraszyć dziewczynę...

Jezu, zaczynam się bać tego człowieka. To jakiś psychol
- To ty wypatruj swoich wybawców, a ja pójdę zobaczyć co z Shannon - powiedział szybko i umknęła zanim facet do niej doszedł.
[i]Nie podoba mi się to wszystko. Trzeba mieć na niego oko.
Lynn postanowiła nie dzielić się na razie z nikim swoimi obawami. Poczeka jak rozwinie sie sytuacja.

- Mam, mam...

Wziął użył go i schował do kieszeni. Spojrzał na Lynette i na gościa który za nią szedł.

- Witaj...coś się stało? Czemu tak szybko idziesz? To tylko program telewizyjny...

Zaśmiał się cicho. Według niego to nie przypadek, że znaleźli jaskinię.

Podszedł do dziewczyny chorej na astmę.

Chyba mnie nie poznaje. Może to nie Anna? Nie, to niemożliwe

Stanął nad nią i chciał coś powiedzieć, ale tylko otworzył usta. Spojrzał jej prosto w oczy i czekał na reakcję.

Jack zaczął dopracowywać swoją mapę. Rysował dość schematycznie, ale wiedział, że nie to jest najważniejsze.

To miejsce przestaje mi się podobać. Coś jest z tą wyspą nie tak...

Spojrzała na chłopaka
- Nie, nic się nie stało. Uwierz mi, ze bardzo bym chciała, żeby to był program telewizyjny. Ale tam na plaży są pochowane zwłoki mojej siostry, więc nie mów mi proszę, ze to jakiś ponury żart. Nie rób mi nadziei, że zaraz Carol wyskoczy zza jakiegoś krzaku i krzyknie "jesteś w ukrytej kamerze". Proszę - uśmiechnęła się smutno

- A...ale to pewnie nie przewidzieli...ale...no chyba nie myślisz, że to dzieje się naprawdę? Na pewno nie...chociaż...to nie może być prawdziwa katastrofa...

Rzekł już sam nie wiedział co mówić. Może rzeczywiście to nie był program telewizyjny?!

Otwarła lekko oczy i spjrzała na Petera stojącego nad nią. Nic nie umiała powiedzieć. Ból powodował że z trudem otwarła oczy....Z trudem sie uśmiechnęła.

[do Shannon: Art dał ci już inhibilator, tzn. użyczył swojego Wink

]

Dziewczyna uśmiechnęła się. Peter poszedł po butelke z wodą, po czym wrócił i podał jej. Usiadł obok po turecku, ale nadal się nie odzywał.

-Mam dość. Wracam do obozu - Oznajmiła wstając z kamienia.
Ruszyła szybkim krokiem w stronę wyjścia.

[ale jeszcze ją boli:] ]

Spojrzała na niego.
-Jak sie nazywasz?-zapytała cicho

Zatkało go.
Nie pamięta mnie?
- Peter, a ty? Lepiej się już czujesz?

-Trochę-uśmiechnęła się lekko-Jestem Shannon

- Miło mi.

Peter nie zdobył się na nic więcej. Nie był już pewny niczego. Znał każdy centymetr ciała Anny, a jej twarz miał wykutą w pamięci. Siedział i przyglądał sie Shannon.