Morze

- Łódz , jesteśmy uratowani - poczuła jak szczęście rozpiera jej pierś
- Chwyciła Willa za rękę, nie mogąc uwierzyć w te szczęście, w to że tak szybko znajdą ratunek.

- Motorówki! - krzyknęła uradowana - udało się. Znaleźli nas... Nie myślałam, że tak szybko. Trzeba dać im jakiś znak, że tu jesteśmy.

Nagle wprost na tratwę padło ostre światło reflektora. Rozbitkowie przymrużyli oczy. Widzieli jedynie sylwetki dwóch postaci stojących na motorówce, która zatrzymała się zaraz przed nimi.

-Will podaj racę szybko!
Jesteśmy uratowani!

Krzyknęła uradowana.
- Pomóżcie nam! Potrzebujemy pomocy!
Nie mogła się nacieszyć myślą, że zaraz ich uratują.

Mamo, niedługo się zobaczymy...

Tom spojrzał na Megan. Stała sztywno, ściskając w ręku pistolet.
- Kim u diabła jesteście? - zawołał Tom.

-Już nie trzeba,widzą nas.Hej ludzie tutaj-I kiwał w ich stronę ręką.Widział dwie osoby.-Jesteśmy rozbitkami z lotu Oceanic Airlines 815.Leciliśmy z Syndey w Australii do Los Angeles

Wpatrywała się w ciemną przestrzeń gdy nagle oślepiło ją ostre światło reflektora.
Zasłaniała oczy ręką by móc coś ujrzeć, niestety widziała tylko zarys sylwetek.
- Nareszcie - powiedziała do siebie
- Potrzebujemy waszej pomocy - dodała do wypowiedzi innych
- Na wyspie niedaleko stąd jest więcej osób.

-Kim wy jesteście... Tak dobrze uzbrojeni rybacy, może turyści. Jak nas znależliście? Czy jesteśmy daleko od domu?

- Że jak? - dopytywał Tom. - Przeżyliście katastrofę samolotu?

- Tak! Jest nas więcej.Pomóżcie nam. Zabierzcie nas stąd! - wołała do nieznajomego

-Tak i nie tylko my,na plaży jest jeszcze grupa około 50 osób.Czekaliśmy za pomocą,jednak nikt nie przybył.Dlatego zbudowaliśmy tratwe-powiedział

- jakieś dwa tygodnie temu rozbił się samolot na pobliskiej wyspie.
Jak to dobrze że na was trafilismy - wołała przeszczęśliwa że ich plan się powiódł.

- Rozpoznajesz ich? - Tom szepnął do Megan, nachylając się nieznacznie - Których bierzemy?

-Popłyńmy po resztę! A czy jest Was więcej... Tu się wszyscy nie pomieścimy.