Plaża (przednia część samolotu)

Sayid wrócił na plażę i szybko zajął się naprawianiem namiotu starając się nie myśleć o tym co zdarzyło mu się w dżungli.

Zobaczył że Sayid wrócił. Podszedł do niego i zaczął:
-Wybacz że przeszkadzam, ale stało się coś ważnego.

-O co chodzi Paulie-spytał mocując kij pod płachtą zielonego materiału.

- Myślisz, że to się utrzyma? Przecież...każdy wróci do swoich krajów. Co najwyżej przez jakieś komunikatory pewnie...no ale będzie jakiś może. A ty...hmm jesteś muzykiem? Kiedyś we Francji w telewizji podawali kogoś takiego podobnego do Ciebie...jakiś teledysk czy tam sama muzyka leciała no i było zdjęcie podobnego kogoś do Ciebie.

-Utrzyma się utrzyma... Nie wiem może to byłem ja... Albo może mój brat... Nie wiem... A ty z Francji pochodzisz?

-Jak wiesz byłem na wyprawie, w poszukiwaniu Barbary i dziecka Claire. Nie znalazłem ich, ale znalazłem statek wyładowany po brzegi dynamitem- powiedział.

- Tak...aale to nie mówmy o tym. Nigdy nie lubiłem mówić o sobie

Zaśmiał się.

- Wolałem mówić o kimś innym...zawsze to łatwiej hehe. A jeśli można...ty skąd pochodzisz?

-Ja? Z Wielkiej Brytanii a dokładnie to z Manchesteru... No ale o mnie też nie możemy pogadać bo w nocy nie będziesz mógł spać-powiedział.

Wybuchnął śmiechem.

- Jasne. Jeżeli masz taką straszną historię to może rzeczywiście nie jest ona najlepsza na noc. Ja tam...raczej spokojną.

O, jakże sam sobie przeczył.

Peter był zbyt zajęty krótkofalówką albo po prostu był jeszcze zły na Michaela w każdym razie nie odpowiedział, dlatego Michael odszedł od jego namiotu.
Myślał:

Czemu oni jeszcze nie wracają, mam nadzieję że nic im się nie stało.

Powoli przestawał wierzyć że kiedykolwiek wydostanie się z wyspy.

-Dynamitem ?-to słowo szczególnie przykuło jego uwagę więc w tempie natychmiastowym wstał i odwrócił się w stronę mężczyzny.
-zaraz...zaraz...statek?...na lądzie...-nie wiedział kompletnie czego się spodziewać.

-Spokojną? To czemu nie chcesz porozmawiać? Mów co tam robiłeś przed katastrofą.

Wstała i odeszła od rozmawiających chłopaków. gdy zaczynały się historie z życia wzięte to wola być daleko od nich.

- Ja...

Czuł się zakłopotany i nie wiedział jak zacząć.

- Żyłem! Studiowałem...jak mnóstwo innych osób...trochę politologii...różnie. To dość dziwne, ale będąc tak daleko jeszcze nie sprecyzowałem swych planów co do przyszłości.

Michael zbliżył się do Arta i Charliego. Widział że ten pierwszy jest trochę zakłopotany więc przerwał ratując go.
-O czym gadacie?-spytał.