Rousseau

[Temat, w którym opisywane będą działania Danielle]

- Chodź za mną, pójdziemy w jedno miejsce - skręciła - Ile lat masz lat? Co robisz na tej wyspie? Czym się zajmowałeś przed katastrofą? - zadawała szczegółowe pytania - Opowiedz wszystko o sobie.

-Mam 24 lata.Co robię,cóż próbuję za wszelką cenę przeżyć i pomoc przeżyć reszcie rozbitków z tej katastrofy.A przed tą katastrofą bylem studentem histori.Przyleciałem do Australi znaleśc mordercę moich rodziców,gdy go znalazlem postanowiłem wrócić do domu.Do LA jednak samolot się rozbił-odpowiedział
-Teraz ty,czy jesteś sama na tej wyspie,czy ktoś ci towarzyszy.I jak długo na niej przebywasz-spytał

- Nie Twoja sprawa, młodzieńcze. - odpowiedziała stanowczo - Idź przede mną! - zezłościła się - Powiesz mi wszystko, co tylko będę chciała - przystawiła mu karabin do głowy - Idziemy!

-Spokojnie-powiedział.-Zrobię co zechcesz,nie jestem twoim wrogiem,powiedz mi tylko dokąd mam isć-powiedział

- Cisza! - krzyknęła - Mamy przed sobą długą drogę, nie popełnij żadnego błędu. Gdzie masz iść? Przed siebie. - odpowiedziała surowo, nareszcie znalazła kogoś, od kogo mogła dostać cenne informacje.

-Dobrze będziemy szli w ciszy,zamiast dowiedzieć się czegoś od siebie-powiedział.-Ae się wpakowałem,ale cóż lepiej ja niż ona.Mam nadzieje że Atena mnie posłucha i zaopiekuje się grupą.Mam nadzieje że nie sciągam na innych żadnych problemow-pomyślał

Po długiej podróży doszli do podziemnego bunkra.

- Otwieraj właz i wchodź do środka - powiedziała.

Związała Willowi ręce i nogi, przywiązała do krzesła.

- Nie próbuj się ratować, nie uda Ci się to. - rzekła spokojnie.

Zapaliła światło. Na stole leżało kilka map, jakieś notatki.

- Wiem kim jesteś. Mów, gdzie jest Alex! - podłączyła kable do metalowej rury, które były pod napięciem - Powiesz, czy będziesz dalej milczał?

-Alex,nieznam żadnej Alex leciałem lotem 815 z Syndej w Australi do Los Angeles 22 września 2004 roku.Nieznam jej,wypuśc mnie-powiedział.-Jestem william,mówiłem ci już-powiedział

- Nie kłam! - zdenerwowała się, wzięła narzędzie pod napięciem, które trzymała przez grubą rękawicę. Dotknęła jego ramienia. Will krzyknął z bólu.
- Znasz ją... znasz. - powiedziała.

-AAAAAAAAAa-okrzyk bólu zniszczył oblegającą go zewsząd cisze.-Kobieto mówię prawdę,niewiem kto to jest Alex,nieznam go-powiedział ze strachem, w oczach ledwo czując swoje ciało

(-2PŻ)

- Kłamiesz. Bardzo dobrze wiem, że kłamiesz. Mów gdzie ona jest, albo przeżyjesz to raz jeszcze. - Szykowała się do kolejnej tortury.

-Naprawdę niezmam zadnego Alexa,uwierz mi.Dlaczego mnie torturujesz?-spytał szykując się na kolejny ból.Ona mnie zabije,zwyczajnie zabije,cóż jedyne co mnie cieszy to to że niepozwoliłem iść Lynett,ona dosyć się wycierpiała-pomyślał.Ta myśł była jedyna nadzieja

Przyłożyła do drugiego ramienia tą samą rurę, jednak z większym napięciem. Usłyszała krzyk. Powiedziała:
- Alex to moja córka. Zabrano mi ją po przybyciu na tę wyspę. Nie straciłeś nigdy nikogo w życiu? - spytała, odkładając narzędzie tortur.

(Will -2PŻ)

-AAAAaaaaaaa-kolejne porażenie prądem było silniejsze od poprzedniego,tym razem poczuł że z nim jest naprawde kiepsko.-NIe wiem gdzie jest twoja córka,nieznam jej naprawdę,przysięgam.Przykro mi z twojej straty,ja również straciłem bliską osobę.Znam ten ból-powiedział.Już nie widział szalonej kobiety.Nie widział osoby która zamierza go zabić.Widział kobiete która straciła kiedyś dziecko,a to wywoływało w nim żal.-Naprawde mi przykro-powiedział

Zauważyła łzę w oku Williama.

On też kogoś stracił... - Kogo? - spytała ze smutkiem.

Zrobiło jej się trochę głupio, ale nadal nie odwiązywała go od krzesła

Will - 150XP