Wyprawa (z jaskini)

Wspięli się na sam szczyt. Po wejściu na górę, można było ujrzeć ocean, znajdujący się na prawo. Słońce było wysoko i niesamowicie grzało. Wszyscy byli zmęczeni po wspinaczce.

John Locke cały czas był nieprzytomny. Czuwała nad nim Kate.

Will - 100XP
Lechero - 50XP
Lynette - 50XP
Artemis - 50XP
Atena - 50XP

Locke - 50XP
Kate - 50XP

- Nie wiem jak wy ale ja robię odpoczynek - powiedział do wszystkich

- Tutaj?! Gdzieś pod drzewami..tu się można ugotować..

Rzekł i rozejrzał się za jakimś cieniem .

-Ok 15 minut przerwy,na posiłek i odpoczynek-poczym sam upadł pod drzewem i zaczął pić wodę z butelki

Usiadał na ziemi i wyjęła z plecaka mango
- Chce ktoś, wzięłam więcej? - zapytała towarzyszy

-Chetnie-powiedział i wziął jeden kawałek mango. -Jak tam naszyjnik-spytał.-Dodaje sił ???

*Usiadł pod drzewem i spojrzał w stronę oceanu. Był jakoś osłabiony...ale szedł. Prawdę powiedziawszy miał lęk wysokości ale...nie taki, że spadnie zaraz gdzieś a taki, że może wymiotować. Był lekko blady na twarzy.*

Dotknęła wisiorka na piersi.
- Tak dodaje mi sił i odwagi. Zakląłeś tam jakiegoś duszka? - zażartowala

-NIe-odpowiedział z uśmiechem._ale zdradze ci malutki sekret,w tym naszyjniku nie ma żadnej magii,ta siła była w tobie i zawsze będzie z tobą.Grunt to wierzyć we własne siły.Siła bierze sie z nas a ty ją posiadasz.Wystarczy tylko zajrzyć w siebie-powiedział i uśmiechnął sie do niej.

- Boję się...schodźmy..tu jest ..za wysoko zdecydowanie. Okropnie...źle...*Wstał i chwiejnym krokiem podszedł do nich. Chwiał się widząc tą oddalono od niego przestrzeń.*

- Dziękuję, ze tak mówisz. Ta wyspa pomaga odkryć samego siebie. Zrozumieć co jest ważne. Spojrzeć na setkę malutkich problemików i z codzienności i zrozumieć, ze tak naprawdę nie mają znaczenia. Jesteś wspaniałym facetem. Gdyby nie ty dawno już byśmy poginęli w dżungli - odpowiedziała na jego uśmiech.

Podbiegł do Artemisa i powiedział-Art spojrz mi w oczy,nie patrz w dół dobra,nie patrz w dól.Odsuniemy się teraz troche od urwiska,pojdziemy kawałek przed siebie i rozbijemy obóz dobrze.Art jesteś w stanie dalej isć,pomóc ci jakoś-spytał

Podeszła do Artemisa i dotknęła jego czoła. Nie było rozpalone
- Nie ma gorączki. Moze to lęk wysokości?

- Tak ...chyba. Jakoś się przejdę...tu jest okropnie. Mam nadzieję, że szybko stąd zejdziemy...ale dobrze. Nie patrzę w dół...(Do willa)
- Mam lęk wysokości..to prawda. Panicznie boję się pająków i ciemności ale gdy jestem sam...no i wysokości. Wiem...to są moje fobie ( Rzekł do Lynn).

Mówił. Był trochę roztrzęsiony i spoglądał mu w oczy by nie patrzeć w dół na ocean i te miniaturki drzew.

-Chyba masz racje,Art masz może lęk wysokości-spytał